Εκλογή Τραμπ – τα διακυβεύματα και οι ευκαιρίες

Γράφει ο Saker για το ιστολόγιό του, A Bird's Eye View of the Vineyard
Απόδοση: "Ας Μιλήσουμε Επιτέλους!"

Ζήσαμε να το δούμε κι αυτό: η Χίλαρι δεν κέρδισε τις εκλογές! Το γράφω έτσι, αντί να πω “κέρδισε ο Τραμπ”, επειδή θεωρώ το πρώτο πιο σημαντικό από το δεύτερο. “Γιατί”, θα με ρωτήσετε. Επειδή δεν έχω την παραμικρή ιδέα ποιο θα είναι το επόμενο βήμα του Τραμπ. Γνωρίζω καλά, όμως, τι θα έκανε η Χίλαρι: πόλεμο με τη Ρωσία. Πιθανότατα ο Τραμπ να μην έφθανε έως εκεί. Τουλάχιστον αυτό δήλωσε ρητά στην πρώτη ομιλία του μετά την ανάληψη του χρίσματος ως υποψηφίου του κόμματός του στις προεδρικές εκλογές:

“Θα ήθελα να διαβεβαιώσω την παγκόσμια κοινότητα ότι, ενώ εμείς θα δίνουμε πάντα προτεραιότητα στα συμφέροντα της Αμερικής, θα φερθούμε δίκαια σε όλους – όλους τους ανθρώπους και όλες τις άλλες χώρες. Θα αναζητήσουμε κοινό έδαφος και όχι εχθρότητα. Εταιρικές σχέσεις και όχι σύγκρουση”.

Άμεση ήταν η απάντηση του προέδρου Πούτιν:

“Ακούσαμε τις δηλώσεις που έκανε ως υποψήφιος για την προεδρία, μέσω των οποίων εξέφρασε την επιθυμία να αποκαταστήσει τις σχέσεις μεταξύ των χωρών μας. Αντιλαμβανόμαστε και κατανοούμε ότι ο δρόμος για την επίτευξη αυτού του στόχου δεν θα είναι εύκολος, δεδομένου του επιπέδου στο οποίο έχουν υποβαθμιστεί οι σχέσεις μας σήμερα, δυστυχώς. Αλλά, όπως έχω ξαναπεί, δεν ευθύνεται η Ρωσία για το γεγονός ότι οι σχέσεις μας με τις Ηνωμένες Πολιτείες έχουν φθάσει σε αυτό το σημείο.

Η Ρωσία είναι έτοιμη και επιδιώκει την επιστροφή σε σχέσεις πλήρεις και ουσιαστικές με τις Ηνωμένες Πολιτείες. Επιτρέψτε μου να πω και πάλι, ότι γνωρίζουμε πως αυτό δεν θα είναι εύκολο, αλλά είμαστε έτοιμοι να πορευθούμε σε αυτόν τον δρόμο, να λάβουμε μέτρα από την πλευρά μας και να κάνουμε ό, τι μπορούμε, ώστε να επανέλθουν οι σχέσεις Ρωσίας-ΗΠΑ σε μια τροχιά σταθερής ανάπτυξης.

Μια τέτοια συνεργασία θα ωφελήσει τόσο τον ρωσικό όσο και τον αμερικανικό λαό και θα έχει θετικές επιπτώσεις στο γενικό κλίμα όσον αφορά στις διεθνείς υποθέσεις, με δεδομένη την ιδιαίτερη ευθύνη την οποία φέρουν η Ρωσία και οι ΗΠΑ για την διατήρηση της παγκόσμιας σταθερότητας και ασφάλειας”.

Αυτός ο εξ αποστάσεως διάλογος ήταν αρκετός για να κάνει ολόκληρο τον πλανήτη να νιώσει ανακούφιση μετά την ήττα της Χίλαρι και την νίκη του Τραμπ.

Άραγε, θα διαθέτει στο εξής ο Τραμπ το θάρρος, την δύναμη της θέλησης και την ευφυΐα για να “καθαρίσει” την εκτελεστική εξουσία των ΗΠΑ από την κλίκα των νεοφιλελεύθερων, οι οποίοι την ελέγχουν εδώ και δεκαετίες; Θα έχει τη δύναμη να αντιμετωπίσει ένα εξαιρετικά εχθρικό Κογκρέσο και τα μέσα ενημέρωσης; Ή θα επιδιώξει να τα βρει μαζί τους, τρέφοντας αφελείς ελπίδες ότι δεν θα χρησιμοποιήσουν την εξουσία, το χρήμα και την επιρροή τους προκειμένου να σαμποτάρουν την προεδρία του;

Αυτό δεν είμαι σε θέση να το γνωρίζω ούτε εγώ, ούτε κανείς άλλος.

Ένα από τα πρώτα σημάδια που θα φανερώσουν τις προθέσεις του θα είναι τα ονόματα και τα προσόντα των προσώπων που θα διορίσει στην νεοεκλεγμένη κυβέρνησή του. Ειδικά εκείνα του αρχηγού του Γενικού Επιτελείου και του υπουργού Εξωτερικών.

Ανέκαθεν έλεγα ότι η επιλογή του “μικρότερου από δύο κακά” είναι ηθικά εσφαλμένη και πρακτικά άστοχη. Σήμερα εξακολουθώ να το πιστεύω. Σε αυτήν την περίπτωση, ωστόσο, το μεγαλύτερο κακό ήταν ο θερμοπυρηνικός πόλεμος με την Ρωσία και το μικρότερο κακό ίσως αποδειχθεί η σταδιακή υποχώρηση της αυτοκρατορίας, μέσω της οποίας υποχώρησης θα σωθούν οι ΗΠΑ, αντί να θυσιαστούν για τις ανάγκες της αυτοκρατορίας. Στην περίπτωση της εκλογικής αντιπαράθεσης μεταξύ Χίλαρι και Τραμπ, η επιλογή ήταν απλή: πόλεμος ή ειρήνη.

Στον Τραμπ θα μπορούσαμε ήδη να αναγνωρίσουμε ένα μεγάλο επίτευγμα: η εκστρατεία του ανάγκασε τα εταιρικά μέσα ενημέρωσης των ΗΠΑ να δείξουν το αληθινό τους πρόσωπο, το πρόσωπο μιας φθονερής, ψευδόμενης και ηθικά διεφθαρμένης μηχανής προπαγάνδας. Ο αμερικανικός λαός, με την ψήφο του, έχει δώσει στα μέσα ενημέρωσής του ένα ηχηρό χαστούκι, μια ψήφο μη εμπιστοσύνης και μια συνολική απόρριψη που θα κατεδαφίσει μια για πάντα την αξιοπιστία της μηχανής προπαγάνδας της αυτοκρατορίας.

Φυσικά, δεν είμαι τόσο αφελής, ώστε να μην αντιλαμβάνομαι ότι ο δισεκατομμυριούχος Ντόναλντ Τραμπ ανήκει και αυτός στο λεγόμενο 1% και είναι καθαρό προϊόν της αμερικανικής ολιγαρχίας. Αλλά ούτε είμαι τόσο ανιστόρητος, ώστε να αγνοώ το γεγονός ότι οι ελίτ ενίοτε στρέφονται η μία εναντίον της άλλης, ειδικά όταν το καθεστώς τους απειλείται. Ας μην ξεχνάμε ότι και ο Πούτιν προήλθε από τις σοβιετικές ελίτ.

Στην ιδανική περίπτωση, το επόμενο βήμα θα είναι μια συνάντηση Τραμπ και Πούτιν, συνοδευόμενων από τους σημαντικότερους υπουργούς τους, για μια μακρά εβδομάδα διαπραγματεύσεων, σε στιλ Καμπ Ντέιβιντ, κατά την οποία κάθε εκκρεμούσα διαφορά θα πρέπει να τεθεί επί τάπητος και σε κάθε περίπτωση να αναζητηθεί ένας συμβιβασμός. Παραδόξως, ο στόχος αυτός θα μπορούσε να είναι αρκετά εύκολος: η κρίση στην Ευρώπη είναι εντελώς τεχνητή, ο πόλεμος στη Συρία έχει μια απολύτως προφανή λύση, και η διεθνής τάξη με ικανοποίηση θα δεχθεί μια νέα ηγεσία των Ηνωμένων Πολιτειών, η οποία δηλώνει διατεθειμένη “να φερθεί δίκαια σε όλους – όλους τους ανθρώπους και όλες τις άλλες χώρες – και να αναζητήσει κοινό έδαφος και όχι εχθρότητα, εταιρικές σχέσεις και όχι σύγκρουση”. Η αλήθεια είναι ότι οι ΗΠΑ και η Ρωσία δεν έχουν αντικειμενικούς λόγους να συγκρουστούν, παρά μόνο ιδεολογικά ζητήματα, που προκύπτουν άμεσα από την παράλογη ιδεολογία του μεσσιανικού ιμπεριαλισμού κάποιων, οι οποίοι πιστεύουν, ή προσποιούνται ότι πιστεύουν, ότι οι ΗΠΑ είναι “περιούσιο έθνος”. Αυτό, όμως, που θέλει και χρειάζεται ο κόσμος είναι να γίνουν οι ΗΠΑ ένα έθνος όπως όλα τα άλλα.

Το χειρότερο πιθανό σενάριο; Να αποδειχθεί ο Τραμπ μια τεράστια απάτη. Προσωπικά πολύ το αμφιβάλλω, αλλά δεν αποκλείω μια τέτοια πιθανότητα. Αυτό που θεωρώ πιο πιθανό είναι ότι απλά δεν θα έχει την προνοητικότητα και το θάρρος να συντρίψει τους νεοσυντηρητικούς και ότι ο ίδιος θα προσπαθήσει να τους εξευμενίσει. Αν το κάνει αυτό, θα τον συντρίψουν. Είναι γεγονός ότι, ενώ οι κυβερνήσεις εναλλάσσονται κάθε 4 ή 8 χρόνια, το καθεστώς στην εξουσία παραμένει το ίδιο, με αποτέλεσμα η αμερικανική εσωτερική και εξωτερική πολιτική να χαρακτηρίζονται από μια απίστευτη συνέπεια από το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου έως σήμερα. Θα κατορθώσει, άραγε, ο Τραμπ να αλλάξει όχι μόνο την κυβέρνηση, αλλά και το καθεστώς; Αυτό δεν είμαι σε θέση να το γνωρίζω.

Ένα είναι σίγουρο. Ακόμη και αν ο Τραμπ απογοητεύσει τελικά όλους όσους πίστεψαν σ’ αυτόν, η έκβαση των εκλογών ισοδυναμεί με πλήγμα εναντίον της αυτοκρατορίας. Το κίνημα "Occupy Wall Street" δεν κατάφερε να επιτύχει κάτι απτό, αλλά η έννοια της “εξουσίας του 1%” προέκυψε μέσα από αυτό το κίνημα και εξακολουθεί να αποτελεί άμεσο πλήγμα εναντίον της αξιοπιστίας και νομιμότητας ολόκληρης της κοινωνικοπολιτικής τάξης των ΗΠΑ, καταδεικνύοντας ότι δεν είναι δημοκρατία, αλλά πλουτοκρατία / ολιγαρχία, γεγονός το οποίο όλοι λίγο πολύ αποδέχονται σήμερα. Παρομοίως, η εκλογή του Τραμπ απέδειξε ήδη ότι τα αμερικανικά μέσα μαζικής ενημέρωσης είναι μια πόρνη και ότι η πλειοψηφία του αμερικανικού λαού μισεί την άρχουσα τάξη της χώρας. Αυτό αποτελεί άλλο ένα ουσιαστικό πλήγμα εναντίον της αξιοπιστίας και της νομιμότητας ολόκληρης της κοινωνικοπολιτικής τάξης. Ένας-ένας, οι ιδρυτικοί μύθοι της αμερικανικής αυτοκρατορίας σωριάζονται και αυτό που μένει όρθιο είναι ένα σύστημα το οποίο μπορεί να κυβερνά μόνο με την βία.

Ο Αλεξάντερ Σολζενίτσιν συνήθιζε να λέει ότι τα καθεστώτα μπορούν να μετρηθούν βάσει ενός φάσματος, το οποίο εκτείνεται μεταξύ καθεστώτων των οποίων η ισχύς είναι η εξουσία και καθεστώτων των οποίων η ισχύς είναι το κύρος τους. Στην περίπτωση των ΗΠΑ, διακρίνουμε σήμερα καθαρά ότι το καθεστώς δεν έχει άλλη ισχύ παρά μόνο την εξουσία του και αυτό το καθιστά τόσο παράνομο όσο και μη βιώσιμο.

Τέλος, άσχετα με το αν οι αμερικανικές ελίτ είναι σε θέση να το αποδεχθούν ή όχι, η αυτοκρατορία των ΗΠΑ πλησιάζει στο τέλος της. Με την Χίλαρι στην κυβέρνηση, θα είχαμε μια άρνηση μέχρι την τελευταία στιγμή, σε στυλ Τιτανικού, η οποία θα μπορούσε κάλλιστα να έχει την μορφή ενός θερμοπυρηνικού μανιταριού πάνω από την Ουάσιγκτον. Απ’ εναντίας, ο Τραμπ ίσως να χρησιμοποιήσει τα υπόλοιπα περιθώρια που διαθέτουν οι ΗΠΑ, προκειμένου να εμποδίσει την αμερικανική παγκόσμια κατάρρευση, διαπραγματευόμενος υπέρ των καλύτερων δυνατών όρων για τη χώρα του. Ειλικρινά, είμαι βέβαιος, ότι όλοι οι μεγάλοι ηγέτες του κόσμου θα συνειδητοποιήσουν, ότι είναι προς το συμφέρον τους να κάνουν όσο το δυνατόν περισσότερες (στα πλαίσια της λογικής) παραχωρήσεις προς τον Τραμπ και να συνεργαστούν μαζί του, αντί να ασχολούνται με τα πρόσωπα τα οποία μόλις εκτόπισε από την εξουσία.

Εάν ο Τραμπ σταθεί ικανός να τηρήσει τις προεκλογικές υποσχέσεις του, θα βρει σταθερούς και αξιόπιστους εταίρους στα πρόσωπα των Βλαντίμιρ Πούτιν και Σι Τσινπίνγκ. Ούτε η Ρωσία ούτε η Κίνα δεν έχουν τίποτε να κερδίσουν από μια αντιπαράθεση ή, ακόμη χειρότερα, μια σύγκρουση με τις ΗΠΑ. Θα αποδειχθεί, άραγε, αρκετά σοφός, ώστε να το συνειδητοποιήσει αυτό και να το χρησιμοποιήσει προς όφελος των ΗΠΑ; Ή θα εξακολουθήσει την αντικινεζική και αντι-ιρανική ρητορική του;

Ο χρόνος θα δείξει.

The Saker

Πηγή "Ας Μιλήσουμε Επιτέλους!"

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

 

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση