Η μεγάλη του Αλέξη πολιτική στροφή...

Άλλοι μιλούν για προδοσία,

άλλοι τον μέμφονται και τον ειρωνεύονται

Γράφει ο Αντώνης Δαλίπης
Διευθυντής της "Ημερησία"

Αν κάτι θετικό πιστώνεται ο Αλέξης Τσίπρας σίγουρα είναι αυτό για το οποίο κυρίως οι παλαιοί συνοδοιπόροι του τον κατηγορούν για προδοσία και οι πολιτικοί του αντίπαλοι τον μέμφονται ή και τον ειρωνεύονται ακόμη.

Είναι ακριβώς η μεγάλη στροφή προς τον ρεαλισμό που έκανε περίπου πριν από έναν χρόνο.

Τότε που για δύο εβδομάδες τέτοιες ημέρες, η χώρα έμοιαζε να παίζεται στα ζάρια.

Γλίτωσε την τελευταία στιγμή τη χώρα από το χάος που την οδηγούσε ο ίδιος και η κυβέρνησή του, με «συνοδηγούς» τους δύο στους τρεις ανύποπτους αλλά «περήφανους» και «λεβέντες» -κατά δήλωσή τους- Έλληνες που, αν και παρακινδυνεύσαντες, ψήφιζαν ωστόσο «όχι».

Ο πρωθυπουργός με τη στροφή του την τελευταία στιγμή επέδειξε εκείνες τις τραγικές ημέρες και πολιτικό θάρρος και αξιοθαύμαστη διορατικότητα.

Ο ίδιος πρόσφατα περιέγραψε τη στροφή σαν το τέλος της αυταπάτης.

Στην πραγματικότητα, όμως, ήταν η αρχή μιας διαδικασίας για την προσγείωση στην πραγματικότητα.

Και κανείς δεν μπορεί τώρα να αμφιβάλει ότι ο Αλ. Τσίπρας χειρίσθηκε με αξιοθαύμαστη μαεστρία και πολιτικό θάρρος εκείνη την κατάσταση στην οποία είχε περιέλθει η χώρα και για την οποία μεγάλο μέρος της ευθύνης βαραίνει βεβαίως τον ίδιο αποκλειστικά.

«Ο γέγονε, γέγονε», όμως. Η χώρα, ένα χρόνο μετά τις δραματικές εκείνες στιγμές, έχει αλλάξει πορεία. Ευτυχώς για τον τόπο, αλλά και την ίδια την κυβέρνηση, επικράτησε τελικά το καλοκαίρι του 2015 η λογική.

Κάνοντας τον απολογισμό σήμερα, είναι βέβαιο ότι ο ένας χρόνος που μεσολάβησε από τότε αρκούσε για να επέλθει η καταστροφή. Το τι θα σήμανε το Grexit μόνο σαν ένα όνειρο-θρίλερ θα μπορούσε να καταγραφεί.

Και μόνο τα capital controls που μας… έμειναν δίνουν μια εικόνα για ό,τι θα συνέβαινε.

Ακριβώς δώδεκα μήνες μετά την επιβολή τους και οι αρμόδιοι φορείς -υπουργείο και κεντρική τράπεζα- δεν τολμούν ούτε να σκεφθούν τυχόν άρση τους.

Όμως, με τη στροφή Τσίπρα όλα τα άλλα διασώθηκαν έστω και με περικοπές.

Η προσγείωση του Ιουλίου και Αυγούστου με τη συμφωνία για το τρίτο μνημόνιο διατήρησε περίπου ομαλή την καταβολή μισθών και συντάξεων, κράτησε ανοιχτές τις τράπεζες και σ’ ένα βαθμό δεν άλλαξε τον τρόπο συναλλαγών με το εξωτερικό.

Το μεγάλο κακό αποφεύχθηκε. Η χώρα παρέμεινε ζωντανή και η επιλογή θα μείνει στην ιστορία ως μια απόφαση που απέτρεψε μια τραγωδία.

Και φυσικά ο ρόλος σ’ αυτό του τότε και σήμερα πρωθυπουργού ήταν καταλυτικός.

Ο ίδιος είχε πει ότι έκανε την επιλογή για συμφωνία, ενώ μπορούσε, όπως έχει δηλώσει, να πει «όχι» και να γυρίσει στην Αθήνα ως ήρωας και θριαμβευτής.

Αλλα Προφανώς είπε «ναι», γιατί ήξερε καλά πως το ωσαννά διαρκεί λιγότερο από τρεις ημέρες.

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου