Σούπα από πέτρα…!

Τα διαδοχικά χαστούκια για τους Έλληνες του Πόντου

Γράφει ο Μανώλης Κοττάκης

Συνεπής στην υπόσχεση που έδωσα, συνεχίζω σήμερα τη διήγησή μου για όσα είδα και άκουσα στην ελληνική περιφέρεια.
Σήμερα θα σας μιλήσω για τον Μιχάλη, έναν Πόντιο, ο οποίος παλιννόστησε στην πατρίδα στις αρχές της δεκαετίας του 1990.
Τότε που ο Μητσοτάκης και ο Σαμαράς αξιοποίησαν την αναταραχή στην τέως Σοβιετική Ένωση, οργάνωσαν την επιχείρηση «Χρυσόμμαλο Δέρας» και εγκατέστησαν στη Θράκη χιλιάδες ομογενείς.

«Εγώ, φίλε, γεννήθηκα στην Τιφλίδα της Γεωργίας», μου συστήθηκε ο Μιχάλης με την βαριά χαρακτηριστική προφορά και συνέχισε:
«Οι γονείς μου με μεγάλωσαν με τον νόστο για τη μάνα Ελλάδα. Τις πρώτες τάξεις του δημοτικού σε ελληνικό σχολείο τις πήγα. Όταν ακούσαμε για επιστροφή, πετάξαμε από χαρά. Ο πατέρας μου έλαβε χωρίς δεύτερη σκέψη την απόφαση να έρθουμε. Που να φανταστούμε…»

Σταμάτησε λίγο, κάπνισε μία τζούρα, έριξε μία κλεφτή ματιά μην τον ψάχνει το αφεντικό και επανήλθε.
«Ήμουν εννιά χρονών όταν ήρθαμε. Πρώτα γνωρίσαμε τον ρατσισμό. Στα σχολεία οι ντόπιοι ήθελαν να είμαστε σε χωριστές τάξεις από τα χριστιανόπουλα γιατί ήμασταν «πίσω» και τα… καθυστερούσαμε. Δεν το βάλαμε κάτω. Ξέραμε ότι η πρώτη γενιά πληρώνει για χάρη της επόμενης. Σιγά – σιγά τα πράγματα στρώσανε. Ήρθε όμως η κρίση…»

Θα μου πεις για τις περικοπές στις συντάξεις των ομογενών; Τον διέκοψα…

«Και για τις συντάξεις θα σου πω, και για τα σπίτια μας θα σου πω…» απάντησε και άρχισε:
«Είναι δυνατόν ο Σαμαράς να πετσοκόβει τις συντάξεις των πατεράδων μας, που ο ίδιος έφερε πίσω για να επαναφέρει την πληθυσμιακή ισορροπία;
Γιατί; Αυτό είναι το ευχαριστώ της πατρίδας;
Είναι δυνατόν, εμένα, που πήρα ένα σπιτάκι στην Ξάνθη με δανεικά, να με κυνηγάνε τα χαράτσια και να κινδυνεύω να το χάσω;
Δεν έχω φίλε! Δεν έχω…
Σερβιτόρος στη Χαλκιδική δουλεύω για να τα φέρω βόλτα.
Οι τούρκοι άνοιξαν τράπεζα, δίνουν δάνεια με μηδέν επιτόκιο στους δικούς τους, ενώ, αν ζητήσει χριστιανός, με 7% , υποθήκη και αν το αρέσει.
Στο λέω και γράψτο: Πολλοί δικοί μας γυρίζουν πλέον πικραμένοι στη Ρωσία και δεν θα επιστρέψουν ποτέ. Ποτέ!»…
Δάκρυσε…
Κι εσύ; Ρώτησα δειλά.
«Και εγώ φαρμακωμένος είμαι. Αλλά σαν την Ελλαδίτσα πουθενά. Και πέτρα να μου δώσεις να φάω, σούπα από πέτρα, θα την φάω, γιατί θέλω να μείνω και να κλείσω τα μάτια μου εδώ», αποκρίθηκε κι έφυγε…

Σούπα από πέτρα!
Σε τέτοιους Έλληνες υποκλίνεσαι…!

Πηγή εφημ. «Δημοκρατία»


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση