Προφανής, όντως, κίνδυνος εθνικών ακρωτηριασμών!

Εάν δεν αποτραπούν θα είμεθα άξιοι της τύχης και του νου μας!

Γράφει ο Α. Λυκαύγης

Πολύς λόγος γίνεται και πάλι περί Θράκης και των ευανάγνωστων κινδύνων που επαπειλούν αυτήν τη γεωστρατηγικώς κρίσιμη συν άλλοις εθνική περιοχή. Κινδύνων όμως που δεν είναι καθόλου νέοι, αλλ’ αντιθέτως έωλοι, καθώς η Θράκη βρίσκεται μονίμως στο στόχαστρο της τουρκικής υστεροβουλίας και της ακόρεστης εθνικιστικής της βουλιμίας. Με τη διαφορά ότι: Εμείς μεν ιχνηλατούμε περιστασιακά τις ανησυχίες. Όπως ακριβώς και σήμερα, εξαιτίας των εκλογικών αστοχιών και αλληλομαχιών. Ενώ η Άγκυρα προάγει, αθορύβως μεν συστηματικά δε, συγκεκριμένες (και κυρίως διαχρονικές) πολιτικές που σκοπούν στην έμμεση μεσοπροσθέσμως άλωση αυτής της ακριτικής περιοχής. Άλωση όχι με την έννοια προσαρτησιακών πρακτικών, αλλά προέκταση της στρατηγικής της επιρροής με όρους (εν είδει δουρείων ίππων) αυτονομήσεως.

Είχαμε από πολλού και κυρίως κατ’ επανάληψιν τονίσει τα προαγόμενα. Προειδοποιώντας για το προφανές γεγονός της σταδιακής προετοιμασίας και καλλιέργειας κλίματος «για κυπροποίηση» της Θράκης. Με την έννοια της εφαρμογής παράλληλων σχεδιασμών που θα εδράζονται σε δυναμικές αυτονομήσεως της περιοχής. Με ομοιότυπο μοντέλο τουρκοκυπριακού ψευδοκράτους. Κάτι που, εάν δεν υπάρξουν αποτελεσματικές αποτρεπτικές ανασχέσεις, θα εμφανισθεί ως παράγωγο, κατ΄ αρχάς, ασκήσεως φυσικού δικαιώματος αυτοπροσδιορισμού. Κάτι που ήδη εξελίσσεται. Και για το οποίο ανεγκεφάλως κάποιοι θεωρούν ως αναπόδραστο και φυσικό, στα πλαίσια του ευρωπαϊκού γίγνεσθαι. Και μέχρις ενός σημείου περίπου, όντως αυτό είναι γεγονός. Πλην τέτοιες απλόχερες απλουστεύσεις σε τέτοια ζητήματα (και τέτοια χουβαρδαλίκια με τέτοιους γείτονες) είναι δυνατό να οδηγήσουν σε αδόκητη εκτροπή με ανάλογο (και ανήκεστο) κόστος. Που θα πληρωθεί πολύ –μα πάρα πολύ- ακριβά. Κυρίως γιατί ό,τι απευκταίο προκύψει θα είναι δυνάμει μη αναστρέψιμο! Οπότε κι έσεται η δευτέρα πλάνη χείρον της πρώτης.

Οι επόμενες φάσεις θ’ αποβούν φυσικά συνακόλουθα. Και όταν αναλυθούν επαρκέστερα όσα συνέβησαν στο Κόσοβο προ μερικών μόλις ετών και όσα εξελίσσονται τώρα με επίκεντρο την Ουκρανία (κυρίως σε ό,τι αφορά την Κριμαία) οι προοπτικές να συνεκτιμηθούν καλύτερα και τα ενδεχόμενα θα γεωγραφηθούν αρτιότερα.

Φτάνει: Αφενός να έχει κάποιος εμπειρία των τουρκικών μεθοδολογιών και πρακτικών. Και αφετέρου να βυθοσκοπήσει όσα οι τουρκικοί μηχανισμοί αυτήν τη στιγμή επιτελούν.

Με το τουρκικό προξενείο να έχει αποβεί κέντρο ασκήσεως εθνικιστικής πολιτικής, με έως και ανεπίτρεπτες εν πολλοίς παρεμβάσεις. Και με οσημέραι ανατασσόμενη επιρροή στις υποθέσεις της μειονότητας. Η οποία –και προειδοποιούμε- σύντομα θα γίνει απόπειρα να μεταβαπτισθεί σε κοινότητα.

Αυτό να υπογραμμισθεί. Γιατί όταν αυτό ενδεχομένως (κι επωδύνως) εισπραχθεί, κάποιοι θα έχουν λησμονήσει και τις προειδοποιήσεις και τους προειδοποιούντες. Προειδοποιούντες όχι από παθογενή αντιτουρκισμό. Όχι. Και όχι από εθνικιστικά σύνδρομα. Όχι! Μακριά από εμάς ο εθνικισμός. Πατριωτισμός ναι. Από τον οποίον ακριβώς και αναδύονται αυτές οι εύλογες ανησυχίες. Όχι κινδυνολογίες. Όπως, εις σχεδόν ανύποπτον χρόνο, είχαν διατυπωθεί ακριβώς αυτές οι ίδιες ανησυχίες προ πεντηκονταετίας και για την Κύπρο. Η οποία, λόγω και ημετέρων εγκληματικών λαθών (αλλά και επιπολαιοτήτων), εσύρθη στο διχοτομικό σφαγείο. Για ν’ αποβεί κρεουργημένο κατάλοιπο του κοινοτικού κεκτημένου. Με συνδρομή και ξένων (του βρετανικού ρόλου και δόλου προεξάρχοντος) αλλά και ιδικών μας παρεκτροπών.

Εάν λοιπόν, δεν διδασκόμεθα όχι απλώς από το παρελθόν, αλλά και από τα νυν εξελισσόμενα εθνικά πάθη (με αδιάγνωστη ακόμη την κατάληξή τους), τότε θα είμαστε τουλάχιστον άξιοι της τύχης μας. Κατ’ ακρίβειαν, άξιοι του νου μας. Η αλήθεια.

Όταν μάλιστα τα γεγονότα βοούν προδιαγράφοντας τα επερχόμενα. Τα οποία επικαλύπτονται από τη βαναυσότητα της ελληνικής καθημερινότητας. Που με τα χρεωκοπικά της σύνδρομα και τις τραυματικές της εκδοχές περισπούν την εθνική προσοχή. Και την αποσπούν από άλλες περιοχές του εθνικού γίγνεσθαι. Και η μεν στυγνή περιπέτεια της οικονομικής κατολισθήσεως αργά ή γρήγορα να τερματισθεί. Και τα πράγματα μπορεί να επανέλθουν σε τροχιά καλύτερων ελληνικών ημερών. Αλλά κάθε γεωπολιτικό τετελεσμένο και κυρίως τέτοιο που θ’ ακρωτηριάζει την εθνική κυριαρχία και τα όρια όπου αυτή ασκείται, δεν θα είναι αναστρέψιμο. Κι αυτό συνειδητοποιούμενο πρέπει να οδηγήσει σε ανάλογες (κι εκ των πραγμάτων ιστορικές) αποφάσεις. Με συνετή και ρεαλιστική μεν διαχείριση. Αλλά και αποφασιστική σταθερότητα σε ζητήματα που άπτονται των δικαιωμάτων γης και ζωής των Ελλήνων. Των Ευρωπαίων Ελλήνων.

Πηγή «Το Παρόν»

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση