Απoψεις

[Απόψεις][bleft]

Ελλαδα

[Ελλάδα][threecolumns]

Ευρωπη

[Ευρώπη][bsummary]

Κοσμος

[Κόσμος][grids]

Η εποχή των αρχηγίσκων

Γράφει ο Στέφανος Κασιμάτης 


Ο Ιταλοαμερικανός πολιτικός Λίον Πανέτα, σημαντικό στέλεχος των κυβερνήσεων Ομπάμα, έχει πει κάτι πολύ ταιριαστό στη δική μας θλιβερή περίπτωση: ότι σε μία δημοκρατία τα πράγματα προχωρούν είτε από την ηγεσία είτε από τις κρίσεις. Απλό, σαφές και σοφό. Πράγματι, αν το σκεφθείτε, έτσι μόνον κινούνται τα πράγματα προς τα εμπρός. Είτε οι ηγεσίες, με την επιρροή που ασκούν, θα τα οδηγήσουν προς την κατεύθυνση που κρίνουν αναγκαία, επειδή μπορούν να την κάνουν αποδεκτή από τον κόσμο είτε η συνειδητοποίηση της αναγκαιότητας, που φέρνει συνήθως η κρίση στους λογικούς ανθρώπους, μας κάνει αμέσως να ξεχωρίσουμε τα σημαντικά από τα δευτερεύοντα και να συγκεντρώσουμε τη δράση και την ενέργειά μας στα πρώτα.
Επειτα από τέσσερα χρόνια κρίσης, είναι μάταιο να ελπίζουμε ότι θα συμβεί το δεύτερο, όσο και αν ο πρωθυπουργός επικαλείται τη θεία παρέμβαση με κάθε ευκαιρία. (Ως γνωστόν, κανείς δεν έχει δει ποτέ το Αγιο Πνεύμα. Μόνον ο Καρατζαφέρης, τότε που κάθησε ένα περιστέρι στην κεφάλα του και είδαμε πού βρίσκεται έκτοτε...). Αν κάτι έχουμε μάθει ώς τώρα από την περιπέτεια στην οποία έχουμε εμπλακεί είναι ότι, στην Ελλάδα, το λογικό σπανίως ταυτίζεται με το αυτονόητο. Και μόνο το γεγονός ότι μια σημαντική μερίδα του εκλογικού σώματος, που κλίνει προς τον ΣΥΡΙΖΑ, θεωρεί ότι η αυτονόητη απάντηση στην κρίση είναι εμείς μεν να αρχίσουμε ξανά να δημιουργούμε ελλείμματα, οι δε ξένοι να μας σβήσουν το χρέος κι από πάνω να μας χρηματοδοτήσουν με όρους μη δανειοδοτικούς (από την καλή τους καρδιά, δηλαδή) ώστε να πάρει μπρος η οικονομία, νομίζω ότι επαληθεύει τον ισχυρισμό μου.
Αφού λοιπόν λείπει η λογική, με αποτέλεσμα η κρίση να μην μπορεί να λειτουργήσει ως ευκαιρία, δεν μας μένει παρά η ελπίδα στην ηγεσία. Λυπάμαι αν σας απογοητεύω, αλλά και αυτή η ελπίδα είναι φρούδα. Εδώ, στη χώρα όπου κάποτε η προσφώνηση «αρχηγέ» ήταν συνώνυμη του «μεγάλε» ή «φίλε», έχουμε περάσει από την εποχή των αρχηγών στην εποχή των αρχηγίσκων. Κάποτε ασφυκτιούσαμε με την ενός ανδρός αρχή και δεν κουραζόμασταν να στηλιτεύουμε ως αρχηγικά τα κόμματα που είχαμε. Σήμερα, ο μόνος συνεκτικός ιστός των κομμάτων είναι η εξουσία ή η προσδοκία της. Δεξιά, Αριστερά και Κέντρο βρίσκονται σε κατάσταση πολυδιάσπασης, με ηγεσίες αδύναμες και ασταθείς.
Είμαστε στην εποχή των Σελευκιδών. Και είναι λογικό να συμβαίνει αυτό. Διότι, όταν το ίδιο το σύστημα αμφισβητείται και η επιβίωσή του είναι αμφίβολη, οι ηγεσίες χάνουν το έδαφος κάτω από τα πόδια τους. Ο κόσμος παύει να είναι συντεταγμένος, οι δομές της οργάνωσης καταρρέουν, το μέλλον γίνεται αβέβαιο, η ισχύς των ηγεσιών εξασθενίζει. Γιατί, λ.χ., οι προερχόμενοι από αγροτικές περιφέρειες βουλευτές της συμπολίτευσης να μην πιέζουν για την απαλλαγή των αγροτών από τη φορολόγηση και, πολύ περισσότερο, γιατί να μην ελπίζουν βασίμως ότι η επιθυμία τους θα ικανοποιηθεί; Υπό τις παρούσες συνθήκες, κανείς δεν μπορεί να προδικάσει το μέλλον των κομμάτων ως μηχανισμών με επιρροή στην κοινωνία, ενώ οι τοπικές κοινωνίες, στις οποίες αναπόφευκτα οι βουλευτές κάποτε θα επιστρέψουν, είναι μάλλον βέβαιο ότι θα εξακολουθήσουν να υπάρχουν.

Δείτε και το άλλο. Κάποτε, σε εποχή όχι πολύ μακρινή, ήταν μέγα θέμα η ίδρυση κόμματος από έναν προβεβλημένο και δημοφιλή πολιτικό ―θυμηθείτε το ΚΕΠ του Αβραμόπουλου. Σήμερα σχεδόν ο κάθε φουκαράς που διαφωνεί με τη γραμμή του κόμματος στο οποίο ανήκει ιδρύει το δικό του: Νικολόπουλοι, Ζώηδες, Λοβέρδοι και δεν συμμαζεύεται. Για πολλούς από αυτούς η ηγεσία είναι η πόρτα που οδηγεί στην οριστική έξοδο. (Αλήθεια, η Λούκα και ο Καστανίδης τι απέγιναν;). Το σύνολο του πολιτικού κόσμου αρχίζει να θυμίζει επικίνδυνα την άλλοτε διασκεδαστική για τη γραφικότητά της εξωκοινοβουλευτική Αριστερά ― με την εξαίρεση, ίσως, της ίδιας της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, καθώς οι κυριότερες δυνάμεις της έχουν σήμερα συσπειρωθεί πίσω από τον αριστερό λαϊκισμό του ΣΥΡΙΖΑ.
Ας πάρουμε τα υπάρχοντα κόμματα ένα προς ένα. Μετά το τραγικό εκλογικό αποτέλεσμα του Μαΐου 2012, το μόνο που διατήρησε τον Αντώνη Σαμαρά στην ηγεσία της Ν.Δ. ήταν ότι η ανόητη διαδικασία της εκλογής από τη βάση (αυτό ήταν το πραγματικό έγκλημα του Γιώργου Παπανδρέου εις βάρος του τόπου...) δεν επέτρεπε την αντικατάστασή του. Αν στις Ευρωεκλογές, οι οποίες καλώς ή κακώς τείνουν να πάρουν τις διαστάσεις δημοψηφίσματος για την ακολουθούμενη πολιτική, η Ν.Δ. υπολείπεται κατά πέντε ή περισσότερες μονάδες του ΣΥΡΙΖΑ, πόσο σίγουρος μπορεί να αισθάνεται στη θέση του ο αρχηγός της; Κρίνοντας από όσα ακούω και τον τρόπο με τον οποίο ερμηνεύω το λεγόμενο κλίμα, πολύ αμφιβάλλω. Αλλά, φυσικά, μπορεί να πέφτω έξω ― δεν θα είναι η πρώτη φορά.
Στον ΣΥΡΙΖΑ, τώρα, η εικόνα της παντοδυναμίας του Αλέξη Τσίπρα είναι τελείως απατηλή ― τολμώ να πω μάλιστα ότι ίσως να είναι η πιο καλά οργανωμένη απάτη από αυτές που δεν έχουν αποκαλυφθεί ακόμη. Ο βαθύς ΣΥΡΙΖΑ, των παλαβών και διαταραγμένων που ομνύουν στον Λένιν και ονειρεύονται ρεβάνς του σοσιαλισμού, δεν τον υπολογίζουν καθόλου. Προσέξτε μόνο με πόσο κατάφωρο τρόπο, κάθε φορά που ο Τσίπρας επιχειρεί στροφή λίγων μοιρών προς την πραγματικότητα, πετάγεται ο Παναγιώτης Λαφαζάνης για να τον επαναφέρει στην επαναστατική ορθότητα. Αλλά και ο ίδιος ο Τσίπρας έχει δείξει, ώς τώρα, ότι αν ένα πράγμα φοβάται περισσότερο οιουδήποτε άλλου είναι να διαταράξει τις υπάρχουσες ισορροπίες στο κόμμα του. Οπου συναντά εμπόδιο αμέσως κάνει πίσω και διορθώνει ― και αυτό ισχύει στα πάντα, από τη συγχώνευση των συνιστωσών μέχρι την οικονομική πολιτική.

Προχωρώντας παρακάτω, τα πράγματα γίνονται χειρότερα. Ο Βενιζέλος είναι ουσιαστικά τελειωμένος και, επειδή είναι έξυπνος άνθρωπος, το γνωρίζει και βολοδέρνει όπως μπορεί για την πολυπόθητη συνάντηση με τους «58» και την ευρύτερη Κεντροαριστερά, δέσμιος και αυτός όμως του βαθέος ΠΑΣΟΚ των Σκανδαλίδηδων. Οσο για τον μπαρμπα-Φώτη της ΔΗΜΑΡ, εκεί πια κι αν γίνεται το «έλα να δεις», ιδίως αφότου προέκυψε η κίνηση των «58»! Αν κάτι σώζει τα προσχήματα και δεν το έχουν κάνει ακόμη σκορποχώρι, είναι επειδή ο αρχηγός δεν είναι κακός άνθρωπος και, με την όψη του αγαθού γέροντα που έχει, δεν σου πάει να τον στενοχωρήσεις. (Βγάζει από μέσα σου ό,τι έχει απομείνει από το καλό παιδί που ήσουν κάποτε...). Ως και για τη Χρυσή Αυγή του Fuehrerprinzip διαβάζουμε κατά καιρούς περί αμφισβήτησης ηγεσίας, αλλά το λέω με επιφύλαξη γιατί η συγκεκριμένη περίπτωση ανήκει σε άλλον κόσμο.
Εκτός των άλλων, η κρίση αποκάλυψε τις ηγεσίες στις πραγματικές διαστάσεις τους: έδειξε την ανεπάρκειά τους. Με την πολιτική να έχει δυσφημισθεί στο έπακρο και, ώς ένα βαθμό, αδίκως, με τα καλύτερα μυαλά της χώρας να φεύγουν στο εξωτερικό και το σύστημα υπό διάλυση, ας μην περιμένουμε σύντομα να αναδειχθούν ηγεσίες άξιες λόγου. Δεν είναι συμπτωματικό ότι ο Τσίπρας είναι ένα παιδί του κομματικού σωλήνα, με όλη τη βλαχιά και την ξιπασιά του συστήματος που τον δημιούργησε. Ούτε ότι όλος ο αγώνας του εξαντλείται στην προσπάθεια να θυμίσει τον Ανδρέα Παπανδρέου.
Ας αφήσουμε λοιπόν τη διαδικασία της διάλυσης να ολοκληρωθεί. Φαίνεται ότι είναι η προϋπόθεση απαραίτητη για να περάσουμε στο καινούργιο...


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Post A Comment
  • Blogger Comment using Blogger
  • Facebook Comment using Facebook
  • Disqus Comment using Disqus

3 σχόλια :

  1. Μιας και περί ηγετών ο λόγος, σήμερα, στον γερμανικό Bild, γράφτηκε πως (ούτε λίγο ούτε πολύ), οι Έλληνες έχουν περισσότερες καταθέσεις κατά άτομο από τους Γερμανούς και επομένως ως πλουσιώτεροι δεν δικαιούνται βοήθειας.
    Δεν βρέθηκε ένας... ηγετίσκος, σε όλα τα επίπεδα "εκπροσώπησης", να αναφέρει το αυτονόητο, πως πρώτον, ελάχιστοι Έλληνες έχουν καλές καταθέσεις και ο μέσος όρος βγαίνει από τις υπερκαταθέσεις των ολίγων (εντός και εκτός).
    Δεύτερον, οι Έλληνες με αυτό το "περίσσευμα", που το μετατρέπουν είτε σε κάποιο ακίνητο, είτε κάποιο αμοιβαίο κλπ, αντιμετωπίζουν από μόνοι τους το αβέβαιο μέλλον της υγείας και στήριξης της οικογένειάς τους, πράγμα που δεν απασχολεί τους Γερμανούς που η χώρα τους δουλεύει ρολόι, επομένως τις... καταθέσεις τους οι Γερμανοί τις έχουν επενδύσει στις κρατικές παροχές τους.
    Τρἰτον, όπως βαίνουν τα πράγματα, οι ... "πλούσιοι" Έλληνες δεν έχουν τα ίδια καταναλωτικά μέσα που χρειάζεται ένα νοικοκυριό και που δεν λείπουν βέβαια από το μέσο γερμανικό, ούτε φυσικά είναι μόνο οι καταθέσεις το μέτρο, αλλά και η άνεση-ασφάλεια ζωής που προσμετράται στον πλούτο..
    Τέταρτον-και κυριώτερον- ο πλούτος μιας χώρας δεν υπολογίζεται μόνο ως ατομικός, αλλά και ως κρατικός, ή συνδυαστικός. Δεν γνωρίζω να έχουν οι Έλληνες, ή το κράτος τους, παραγωγικά κομμάτια της Γερμανίας, το αντίθετο συμβαίνει (που είναι σαφώς γερμανικός πλούτος) και μάλιστα χειροτερεύει το πράγμα.
    Τοιούτοι έπρεπον ημίν αρχιερείς... ας είναι καλά τα κανάλια τους.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Την αλήθεια λένε .
      Οι Ελληνες , έστω και στα χάλια που τους οδήγησαν οι αντιπρόσωποι τους , λέμε τώρα , ειναι οι πλουσιότεροι απο όλους .
      Οι δυτικοι ειναι παμφτωχοι . Ενα σπίτι , που ποτε δεν το ξεχρεωνουν και ενα αυτοκίνητο .
      Εμείς έχουμε και του πουλιου το γάλα , άλλο βεβαίως που οικιωθελως το δίνουμε στους δυναστες και εμείς πειναμε .
      Είμαστε πλούσιοι ειναι αλήθεια . Το θέμα ειναι εαν θα τους αφήσουμε να μας πάρουν , η θα τους πλακώνουμε στις κλωτσες και στις γροθιές . Σαν πρώτη φάση .....

      Διαγραφή
    2. Αγαπητέ, σε ευχαριστώ που προκαλείς την σκέψη μου απαντώντας σου.
      Πρέπει να ορίσουμε πρώτα το τι είναι ο πλούτος και ποιούς αφορά αυτός (όχι βέβαια με τα μέτρα των τελευταίων δεκαετιών, αφού αυτές ήταν επίπλαστου υλισμού).
      Εάν πλούτος, είναι να έχεις ένα σπίτι και ένα χωράφι, και να σου βγαίνει η πίστη στην ανασφάλεια για να τα βγάλεις πέρα, και σε 3-4 μεταβιβάσεις να στα παίρνει το κράτος και φτου και από την αρχή, τότε ΟΚ.
      Η χώρα μας υπολείπεται σε μακρο ισορροπίες από την δεκαετία του 70, ας γυρίσουν το ρολόι όσοι έχουν την ικανή ηλικία και ας συγκρίνουν Έλληνες και βορειοευρωπαίους με τα τότε στοιχεία.
      Επίσης πλούτος, μπορεί να είναι και ότι καταναλώθηκε από τις... αισθήσεις και τις διαδρομές μας, και όχι τα ακίνητα, εφ' όσον τα υπολογίζουμε για μελλοντικές ρευστοποιήσεις σε πραγμάτωση των πρώτων απολαύσεων.
      Την πραγματική μας - υλική - ευπραγία, θα μπορούσαμε να την υπολογίσουμε με εξισορροπημένα ισοζύγια εξωτερικών (και... εσωτερικών) πληρωμών και να βγάζαμε συμπεράσματα.
      Ακόμη Πλούτος για κάποιους μπορεί να είναι η αξιοπρέπεια και ο ελεύθερος χρόνος τους, που διάγουν απλά σε μια υπέροχη χώρα.
      Είναι πάντως γεγονός, πως τα πάντα... δουλεύουν για τις τράπεζες και αυτό ξεκίνησε από τας ευρώπας, ερχόμενο ως... ίωση και σε εμάς.
      Είμαστε όντως πλούσιοι, με την έννοια πως έχουμε το μείζον (επιλογή ευκταίας διαμονής) και αυτοί το έλασσον (NEF, MIELE, WV κλπ).
      Ως γνωστόν το όνειρό μας είναι πρώτα ο τόπος που θα κτίσουμε το σπίτι και μετά πως θα το στολίσουμε (γυναικείος κυρίως εγκέφαλος!). Τα δε... εδαφικά υποστρώματα, προσθέτουν και δεν αφαιρούν αξία (καθώς και προβλήματα διαχείρισης...).
      Προκειμένου να γίνουν συνείδηση τα αυτονόητα, "κτυπιόμαστε" για να τα κοινοποιήσουμε προς τα έξω στους συμπολίτες μας, δηλ, αυτό το... Χώμα-μεταξύ Άλλων- έχει πολλαπλάσια αξία από το αντίστοιχο πχ γερμανικό, αρκεί να μη το ανταλλάσσουμε με μπιχλιμπίδια.

      Διαγραφή

Θα σας παρακαλούσα να είστε κόσμιοι στους χαρακτηρισμούς σας, επειδή είναι δυνατόν επισκέπτες του ιστολογίου να είναι και ανήλικοι.
Τα σχόλια στα blogs υπάρχουν για να συνεισφέρουν οι αναγνώστες στο διάλογο. Η ευθύνη των σχολίων (αστική και ποινική) βαρύνει τους σχολιαστές.
Τα σχόλια θα εγκρίνονται μόνο όταν είναι σχετικά με το θέμα, δεν αναφέρουν προσωπικούς, προσβλητικούς χαρακτηρισμούς, καθώς επίσης και τα σχόλια που δεν περιέχουν συνδέσμους.
Επίσης, όταν μας αποστέλλονται κείμενα (μέσω σχολίων ή ηλεκτρονικού ταχυδρομείου), παρακαλείσθε να αναγράφετε τυχούσα πηγή τους σε περίπτωση που δεν είναι δικά σας. Ευχαριστούμε για την κατανόησή σας...



Ελληνοτουρκικα

[Ελληνοτουρκικά][bleft]

ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΗ

[Γεωπολιτική][grids]

διαφορα

[διάφορα][bsummary]

ΜΥΣΤΙΚΕΣ ΥΠΗΡΕΣΙΕΣ

[μυστικές υπηρεσίες][bleft]