Το πρόβλημά μας είναι η… "δημοκρατία" τους
Είναι δομικό το πρόβλημα της δημοκρατίας, όταν βασική της αρχή είναι το δικαίωμα του εκλέγειν και εκλέγεσθαι, να δίνεται ανεξαιρέτως σε ανθρώπους σκεπτόμενους και μη. Αυτό το πρόβλημά της είναι επί της ουσίας αυτοκαταστροφικό, εάν δεν αντιμετωπισθεί ως πρέπει.
Βασικό κριτήριο για την εκλογή κάποιου πολίτη σε αξίωμα που του επιτρέπει την δημιουργία νόμων και την διαχείριση του κράτους, είναι να έχει περάσει από επανειλημμένα ψυχοσωματικά τεστ, γιατί θα πρέπει να είναι ψυχολογικά «άρτιος» και ικανός να αντιλαμβάνεται την σοβαρότητα του αξιώματος, τις ευθύνες και τις επιπτώσεις των αποφάσεών του.
Παρατηρώντας το σημερινό Κοινοβούλιο (ή σύμφωνα με άλλους κυνοβούλιο), διαπιστώνουμε πως η πολιτική έχει μετατραπεί σε πωλητική και οι πολιτικοί σε δημοπράτες της χώρας της οποίας τα συμφέροντα οφείλουν να υπερασπίζονται απαρέγκλιτα και με κάθε προσωπικό τους κόστος να διαφυλάσσουν την κοινωνία αλλά και το σύνολο της χώρας από ατραπούς που ενέχουν έστω και την παραμικρή υποψία απώλειας της εθνικής ανεξαρτησίας, της εθνικής κυριαρχίας, της αποδόμησης του κοινωνικού ιστού και δημιουργίας προβλημάτων στην οικονομία.
Από όλα όσα μέχρι σήμερα έχουν συμβεί, κοινή ομολογία όλων είναι πως αυτή η δημοκρατία έχει μεταλλαχθεί σε δημοπρασία των δημοκρατικά θεσπισμένων ανθρωπίνων και πολιτικών δικαιωμάτων των πολιτών, έχει καταστεί μία ολιγαρχία εκπροσώπων των εγχώριων και μη ελίτ που κυβερνούν την χώρα από το παρασκήνιο και βιάζουν το Σύνταγμα της χώρας, τους νόμους του κράτους, συστηματικά, κατά βούληση και με γνώμονα τα προσωπικά τους οφέλη, ενώ αποδομούν τους θεσμικούς φορείς που η δημοκρατία έχει δημιουργήσει για να προστατευθεί από όλους εκείνους που την επιβουλεύονται.
Άρα, καταλήγοντας, διαπιστώνουμε πως σαν χώρα δεν αρμενίζουμε στραβά, αλλά είναι στραβός ο γιαλός… Είναι η ίδια η φύση της παρούσας δημοκρατίας, που επιτρέπει σε φερέφωνα να αποκτούν ισχύ, να επιβάλλουν την παραφροσύνη τους στους πολλούς και να (εξ)υπηρετούν συμφέροντα αντίθετα του κοινού εθνικού συμφέροντος, αλλάζοντας την μορφή του πολιτεύματος και της χώρας, αφού αποφασίζουν εν ριπή οφθαλμού (πολλές φορές χωρίς να ξέρουν σε τι συμφωνούν) για την μεταβολή της χώρας σε βάθος δεκαετιών, αγνοώντας τις αντιδράσεις των πολιτών και παραβιάζοντας εξόφθαλμα το ίδιο το Σύνταγμα και τις βασικές αρχές του.
Αυτή η εκτρωματική δημοκρατία απαιτείται να παυθεί πάραυτα, να δεχθεί τις κατάλληλες αλλαγές προς την κατεύθυνση δημιουργίας μίας δικαιότερης πολιτείας.
Οι ασκούντες πολιτική και οικονομική εξουσία (με οποιαδήποτε μορφή) θα πρέπει να ελέγχονται καθημερινά από άγνωστες στους ίδιους αρχές (ο έλεγχος αυτός θα πρέπει να γίνεται με την κατάθεση ενδιαφέροντός τους για εκλογή σε κάποιο αξίωμα), προκειμένου να είναι πραγματικά διαφανείς, ενώ και πολίτες που θα υπερβαίνουν κάποια ηλικία (π.χ. 70 ετών) δεν θα πρέπει να έχουν δικαίωμα ψήφου στην ανάδειξη προσώπων διακυβέρνησης της χώρας.
Η δημοκρατία έχει δικαιώματα, υποχρεώσεις αλλά και… όρια. Αυτά τα όρια στην πατρίδα μας έχουν προ πολλού ξεπερασθεί, με αποτέλεσμα να έχουμε σιωπηλά αποδεχθεί την μετατροπή της πατρίδας της δημοκρατίας σε «κάτι» που δεν έχει καμία σχέση με την πραγματική έννοια της λέξης δημοκρατία, η οποία δίνει ίσα δικαιώματα σε όλους, αλλά και πολύ σκληρές ποινές σε εκείνους που την παραβιάζουν λόγω θέσεως (κατάχρηση εξουσίας).
Το πρόβλημά μας, λοιπόν, είναι το σημερινό πολίτευμα που επιτεύχθηκε μέσα από την πάροδο πολλών χρόνων (δεκαετιών). Το πρόβλημά μας είναι η… δημοκρατία τους, που φτιάχτηκε για να εξυπηρετεί «κάποιους» και όχι όλους, αλλά και που λειτουργεί για να συντηρεί εσαεί την «ελίτ» των «πωλητικών» που λειτουργούν υπέρ οποιουδήποτε άλλου πλην των συμφερόντων της χώρας…
Το πρόβλημά μας είναι η «χαλαρή» ψήφος μας και η εκλογή ανθρώπων (πολλές φορές επανειλημμένα) που έχουμε διαπιστώσει ότι λειτουργούν εναντίον μας ή είναι πιθανά θύματα εκβιασμών ή έχουν μικρά και μεγάλα προβλήματα εγκεφαλικής λειτουργίας…
Εάν, λοιπόν, δεν γίνουμε αυστηροί στην εκλογή εκείνων που θέλουμε να λέμε ότι μας εκπροσωπούν, μην περιμένουμε τίποτε καλύτερο από αυτό που βιώνουμε σήμερα. Εάν δεν ξεφύγουμε από τον μικρόκοσμο των προσωπικών μας μικροσυμφερόντων, μην περιμένουμε να συντελέσουμε -με την πολιτική μας ύπαρξη- σε κάτι καλύτερο από αυτό που ανίκανοι και επικίνδυνοι πολιτικοί (ή πωλητικοί;) μας έχουν εξαναγκάσει σήμερα να ζήσουμε, αφήνοντας παρακαταθήκη στους νέους ένα ζευγάρι αόρατες αλυσίδες και την αβεβαιότητα επιβίωσης με την ελάχιστη αξιοπρέπεια.
Εμείς φέρουμε ακέραιη την ευθύνη να διορθώσουμε τις λάθος επιλογές μας. Αν δεν το κατανοήσουμε αυτό, αν δεν μάθουμε μέσα από τα τραγικά λάθη μας, αν δεν κάνουμε το αυτονόητο και αυτό που το ζωώδες ένστικτο της επιβίωσης μας επιτάσσει, τότε θα είμαστε άξιοι να μας χλευάζουν λέγοντάς μας «σας κυβερνούν αυτοί που σας αξίζουν»…
Παναγιωτίδης Μάρκος
ΥΓ: Μία δημοκρατία που λειτουργεί μέσω μίας κυβέρνησης που δημιουργεί θέματα προς κατανάλωση (επικοινωνιακή πολιτική) για να αποπροσανατολίσει τους πολίτες από τα επί της ουσίας θέματα που απαιτείται να αντιμετωπισθούν, μοιάζει περισσότερο με θέατρο του παραλόγου παρά με κάποιο πολίτευμα που αντιμετωπίζει με σοβαρότητα και ευθύνη τους πολίτες του, που τους κάνει θεατές μίας εικονικής πραγματικότητας, αλλά ταυτόχρονα καλοπληρωτές της ανικανότητας και επικινδυνότητας λειτουργίας των διαχειριστών του πολιτεύματος...
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Αναρτήσεις
Εάν είναι να εξειδικεύσουμε την λαική επιταγή, για λόγους ποιοτικούς και να αποκλείσουμε κάποιους με ηλικιακά κριτήρια, προκειμένου να "αποστάξουμε" την... ωφελιμώτερη κρίση, προτιμότερο είναι μάλλον να διαχωρισθή η εκλογική συμμετοχή σε κάποια ποικιλία καλπών.
ΑπάντησηΔιαγραφήΈτσι συμμετοχή, είτε σε επί μέρους εξουσίες (οικονομική, νομική, εσωτερικών, εξωτερικών κλπ) που θα δικαιούται ο καθένας, αφού πρώτα αποδείξει με τεστ βασικών γνώσεων (ΟΧΙ θέσεων) την επάρκειά του ως προς το πως λειτουργεί το κάθε πεδίο για το οποίο και θα κρίνει μέσω της εκλογικής απόφασής του (εννοείται πως σε κάποια βασικά ζητήματα η συμμετοχή θα είναι πάγκοινη, αλλιώς δεν νοείται λαός, αλλά αποκόμματα, οπότε πάμε σε άλλες προσφορώτερες λύσεις).
Είτε θα πρέπει οι συνταξιούχοι, απόμαχοι κλπ, να αποφασίζουν για τον "δικό" τους κόσμο και την διαχείρηση της δικής τους "πίττας" που αναλογεί, όποια θα είναι εν τέλει αυτή.
Είτε ακόμη ένας κάποιος άλλος συνδυασμός.
Παρένθεση. Επειδή χρειάζεται κάπου κάπου προσγειωτική αντιμετώπιση, επαναλαμβάνεται πως όταν τα εισοδήματα γυρίζουν στον... μύλο της εσωτερικής αγοράς (εφ' όσον το περιβάλλον είναι ανταγωνιστικά εχθρικό) τα πράγματα αυτοδιορθώνονται, δεν γίνεται αλλιώς. Κλείνει η παρένθεση.
Γεγονός είναι πάντως πως ανοίγει το κουτί της Πανδώρας... σε ένα ήδη βέβαια υπερκουτί ανοιγμένο ποικιλοτρόπως.
Είναι πασιφανές, πως η νέα γενιά αισθάνεται προδομένη από την πατρική της και η δεύτερη το ίδιο από την ηγεσία που εμπιστεύθηκε (μη ούσα υποχρεωμένη να γνωρίζει τα ψιλά οικονομικά γράμματα, αλλα στην ουσία και τους παγκόσμιους γεωπολιτικούς σχεδιασμούς).
Εάν αφελώς νομίζουμε, πως με πιό υγιή οικονομία, θα ήμασταν εθνικά ασφαλείς... πλανώμεθα πλάνην οικτράν, απλώς άλλο θα ήταν το... σχέδιο.
Αυτό που "έρχεται" και που πρέπει να αντιμετωπισθή δραστικά, είναι η ρεαλιστική διάσωση.
Το τί πρέπει να διασωθή, αφορά την μεγάλη ατζέντα που ποτέ δεν άνοιξε από τους πνευματικούς ταγούς αυτής της χώρας, ούτε καν στο και πέντε, σαν να μην υπάρχουν.
Υπάρχουν, ή θα αποφασίσουν τρίτοι δι' ημάς άνευ ημών;
Δε θα ήταν πιο απλό να συζητήσουμε με τους νέους και να ακολουθήσουμε την άποψή τους για την ψήφο μας; Στο κατω κάτω αυτοί έχουν περισσότερο μερίδιο στο μέλλον από μας.
ΔιαγραφήΑγαπητέ, είναι άλλο τα οικονομικά δικαιώματα, που θα πρέπει να λειτουργούν όπως η σχέση αξιών ψιλής κυριότητας και επικαρπίας (προιόντος του χρόνου) και άλλο τα πολιτικά δικαιώματα.
ΔιαγραφήΤα τελευταία δεν έχουν σχέση με την ηλικία, αφορούν κυρίως ποιότητες, αποτάσσονται την αχρείαστη για τους γεγηρακότες ύλη και αναπτύσσονται αθροιστικά, ασκούμενα... αριστίνδην (τρόπον τινά).
Στην σύγχρονη, μοναδικών ταχυμεταβολών εποχή, είναι οι μοναδικοί που μπορούν να δώσουν (εκ παλαιών εμπειριών) αυτοπεποίθηση στην νεολαία για μια αυτοδύναμη πορεία.
Εκτός εάν ομιλούμε για εσχατόγηρους (πνευματικά) που δεν γνωρίζουν πότε να αποχωρήσουν, εκεί αλλάζει το πράγμα.
Εν πάση περιπτώσει, επειδή δεν θέλω να πλατειάσω, λύσεις υπάρχουν πολλές και φαντάζομαι αποδεκτές από τους πάντες.
Εκείνο που δεν θα υπάρχει (εάν δεν βάλουμε πλάτη "εμείς" οι... πρεσβύτεροι) είναι το έδαφος (sic) για να πραγματοποιηθούν οι όποιες λύσεις.
Οι μεγαλύτεροι πρέπει να "θυσιασθούν" οικονομικά, η μέγιστη ΠΟΛΙΤΙΚΗ δική τους απόφαση υπέρ της νεώτερης γενιάς των Ελλήνων, που μεγαλύνει και το... δικαίωμά τους.
Πολλοί το κάνουν κατά μόνας... ο μοναδικός "ανατολικός" θεσμός της οικογένειας.