Μήπως να ψάχναμε ποιοί είμαστε...;

Γράφει ο Ιάκωβος Ποθητός

Ποιοι τελικά είμαστε εμείς που σε φιλικές συναθροίσεις ή σε δημόσιους χώρους ζητάμε να ανατρέψουμε την μνημονιακή πολιτική, να φύγει η Τρόικα κι οι ξένοι δανειστές;

Ποιοι είμαστε εμείς, που κρίνουμε θετικά ή αρνητικά την όποια κυβέρνηση, τον όποιον πολιτικό;

Αξίζει να δούμε χωρίς φόβο και πάθος και – κυρίως – χωρίς καμία προκατάληψη, ποιοι τελικά είμαστε. Όχι για να κατηγορήσουμε κάποιους αλλά μήπως γίνουμε αιτία αφύπνισης του συνόλου. Γιατί όλοι εμείς, είμαστε κύτταρα του ίδιου σώματος που σήμερα νοσεί και που θέλουμε μάλιστα όλοι, να θεραπευτεί, να λειτουργεί σωστά, χωρίς κάποιο μέλος του να ατροφήσει, να καταλήξει ή να κινδυνεύσει να γίνει, νεκρό.

Όσοι υπηρετούν την Δικαστική εξουσία, δέχονται να εφαρμόζονται σε βάρος των πολιτών αντισυνταγματικοί και άδικοι νόμοι που η κάθε κυβέρνηση ψηφίζει στη Βουλή. Κι ενώ γνωρίζουν πολύ καλά ότι αυτοί οι νόμοι αντιβαίνουν ηθικές, κοινωνικές αλλά και νομικές αξίες, τις εγκρίνουν (Συμβούλιο της Επικρατείας, Άρειος Πάγος) και τις εφαρμόζουν.

Όσοι υπηρετούν την Αστυνομία, δέχονται να χτυπούν πολίτες που διαμαρτύρονται γιατί οι εκάστοτε κυβερνώντες τους κλέβουν το ψωμί τους, τον ιδρώτα τους, το μέλλον τους. Και χτυπούν αδιάκριτα, νέους, ηλικιωμένους, παιδιά, ανάπηρους, ασθενείς. Την ώρα που τους χτυπούν όμως, γνωρίζουν πολύ καλά, ότι οι πολίτες έχουν δίκιο που διαμαρτύρονται. Κι εφόσον οι πολίτες έχουν δίκιο, άδικο έχουν εκείνοι που τους έδωσαν την εντολή να χτυπήσουν, να διαλύσουν τους διαδηλωτές. Για να επικρατήσει το άδικο.

Όσοι υπηρετούν στο χώρο της Παιδείας, επέτρεψαν αδιαμαρτύρητα την καταστροφή της Ελληνικής Γλώσσας και την αλλοίωση ή καλύτερα την παραμόρφωση της Ελληνικής Ιστορίας από σύγχρονους «διανοούμενους». Έδιναν και δίνουν τον αγώνα τους οι εκπαιδευτικοί, όχι για μια καλύτερη Παιδεία αλλά για μεγαλύτερους μισθούς, για αύξηση των θέσεων εργασίας αφού από τα Πανεπιστήμια, έβγαιναν με το τσουβάλι νέοι εκπαιδευτικοί που έπρεπε να βρουν εργασία. Έτσι, γιγαντώθηκε η παραπαιδεία, έτσι καταστράφηκε η «δωρεάν» Παιδεία. Θεμιτό κάποιος να διεκδικεί έναν καλύτερο μισθό γιατί πιστεύει ότι δικαιούται μεγαλύτερη αμοιβή, αθέμιτο όμως να μην προστατεύει αυτό που υπηρετεί.

Όσοι υπηρετούν στο Υπουργείο Οικονομικών, είχαν τα χέρια δεμένα από εντολές των πολιτικών τους προϊσταμένων ή έκλειναν τα μάτια στις μεθοδεύσεις των εχόντων και κατεχόντων με αποτέλεσμα αυτοί, όχι μόνο να αποκρύπτουν έσοδα με αποτέλεσμα το Κράτος να μην εισπράττει φόρους αλλά και να βγάζουν μεγάλα χρηματικό ποσά στο εξωτερικό εξασθενώντας έτσι την οικονομία της χώρας. Όλοι γνωρίζουν (αλλά ταυτόχρονα όλοι σωπαίνουν) πως από τη μια μέρα στην άλλη, αδέκαροι πολίτες, έγιναν μέσα σε λίγα χρόνια μεγιστάνες. Αυτών το «πόθεν έσχες» δεν ελέχθηκε ποτέ. Τα λομόγια και οι απατεώνες που σύσσωμοι οι Έλληνες πολίτες ζητούν να δώσουν λόγο στη δικαιοσύνη, είναι οι ομοτράπεζοι του πολιτικού συστήματος.

Όλοι οι πιο πάνω, είμαστε ΕΜΕΙΣ! Μαζί με όλους τους άλλους εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα. Που κι αυτοί έχουν ίδια συμπεριφορά απέναντι στην εξουσία, απέναντι στον ισχυρό. Είμαστε όλοι εμείς, που ζητάμε από τις κυβερνήσεις, καλύτερη ποιότητα ζωής, ισονομία, κοινωνική δικαιοσύνη.

Είμαστε όμως εξαρτώμενοι (έτσι νοιώθουμε) από την εξουσία! Φοβόμαστε μη μας απολύσουν και χάσουμε τον μισθό μας!

Φοβόμαστε μη μας μεταθέσουν και δυσκολέψει η ζωή μας! Φοβόμαστε να εκδηλωθούμε γιατί περιμένουμε την προαγωγή!

Φοβόμαστε να έχουμε δίκιο! Το δίκιο ας το βρουν οι άλλοι κι αν τελικά το πετύχουν, ωφελημένοι θα βγούμε κι εμείς!

Εμείς που δεν πολεμήσαμε, δεν αγωνιστήκαμε, για το δίκιο ΜΑΣ!

Όσοι προβάλουν σαν επιχείρημα, ότι συμμετείχαν σε διαδηλώσεις για τα δικαιώματα των εργαζομένων τους λέμε ότι διαδήλωναν και διεκδικούσαν τον δικό τους μισθό, τα δικά τους δικαιώματα ενώ πάντα αδιαφορούσαν όταν κάποια άλλη εργατική τάξη δεχότανε επίθεση από την εξουσία.

Όταν ξεκίνησε η επίθεση των μνημονιακών κυβερνήσεων κατά του ιδιωτικού τομέα, οι εργαζόμενοι στο δημόσιο, στις Τράπεζες, στους οργανισμούς τοπικής αυτοδιοίκησης, έμεναν απαθείς γιατί τα μέτρα δεν τους άγγιζαν.

Όταν μεθοδικά, με την τακτική της σαλαμοποίησης, οι μνημονιακές κυβερνήσεις, άρχισαν να παίρνουν απαράδεκτα οικονομικά μέτρα ανά κλάδο του Δημόσιου Τομέα κάθε φορά, τότε αντιδρούσανε οι εργαζόμενοι στον κλάδο που γινόντουσαν οι παρεμβάσεις κι οι άλλοι συνάδελφοί τους, που εργαζόντουσαν σε άλλους χώρους του δημοσίου, κοιτούσαν από μακριά. Όπως καλή ώρα γίνεται αυτές της ημέρες με τους χώρους της Παιδείας και της Υγείας.

Ευτυχώς ή δυστυχώς, οι εργαζόμενοι, το 80% του πληθυσμού (μαζί με τις οικογένειές τους), ποτέ δεν στάθηκαν ενωμένοι σαν μια γροθιά, απέναντι στην απάνθρωπη και άπληστη εξουσία.

Τα συνδικαλιστικά σωματεία, παραρτήματα των κομμάτων, ποτέ δεν στάθηκαν στο ύψος των ευθυνών τους.

Γελάνε οι ξένοι όταν βλέπουν σε μια πανεργατική απεργία, άλλοι να συγκεντρώνονται στην Ομόνοια, άλλοι στο Σύνταγμα, άλλοι στο Πεδίον του Άρεως, έχοντας σαν κριτήριο όχι την διεκδίκηση αυτή καθ’ αυτή των εργατικών δικαιωμάτων αλλά την κομματική σημαία.

Αυτοί είμαστε…

Όταν θα αποκτήσουμε ψυχή που δεν θα φοβάται, που δεν θα έχει σαν οδηγό το χρήμα και τις ανέσεις, όταν δεν θα καθοδηγούμαστε από κόμματα και πολιτικούς, τότε μπορεί κάτι να αλλάξει. Γιατί θα έχει αλλάξει κι ο τρόπος που σκεφτόμαστε, γιατί θα έχουμε ιεραρχήσει διαφορετικά τις αξίες, τις προτεραιότητές μας.

Αξίες και προτεραιότητες που ποτέ παλαιότερα δεν έμπαιναν μπροστά από μεγάλα ιδεώδη, από το κοινό καλό, από το συμφέρον της χώρας και των κατοίκων της…

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση