Το παιχνίδι της έντασης έχει μόνο χαμένους

Του Νίκου Ξυδάκη

Ο χθεσινός ξυλοδαρμός δύο βουλευτών, μετά την παράσταση νέων του ΣΥΡΙΖΑ στο γραφείο του γενικού γραμματέα του υπουργείου Οικονομικών κ. Κ. Μέργου, συμβαίνει λίγες μέρες μετά παρόμοιο επεισόδιο με συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ. Και στις δύο περιπτώσεις ομάδες έκαναν έντονη την παρουσία τους σε γραφεία κυβερνητικών στελεχών, με πράξεις που κινούνται στη μεθόριο μεταξύ του συμβολικού και του δυναμικού. Και στις δύο περιπτώσεις οι αστυνομικές δυνάμεις απάντησαν δυναμικά και βίαια, διόλου συμβολικά.

Θα μπορούσαν να ενεργήσουν διαφορετικά; Ναι. Θα μπορούσαν να αποκαταστήσουν την τάξη χωρίς χρήση βίας: θα καλούσαν τους συγκεντρωμένους να διαλυθούν, θα τους απωθούσαν, ενδεχομένως θα συνελάμβαναν επ’ αυτοφώρω τους απειθείς για παρακώλυση συγκοινωνιών, κατάληψη δημοσίου χώρου, για όποια παράβαση διέπρατταν.

Σε κάθε περίπτωση, ο ψεκασμός και ο ξυλοδαρμός βουλευτών και πολιτών σε μια ειρηνική, όπως φαίνεται, διαδήλωση, θα μπορούσε να έχει αποφευχθεί. Και εντέλει είναι ανεπίτρεπτος.

Ανδρες των ΜΑΤ, αλλά και άλλοι αστυνομικοί, συχνά φέρονται σαν να μην υπακούουν ούτε στη φυσική ούτε στην πολιτική ηγεσία. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, δεν είναι δυνατόν να πιστέψουμε ότι η διμοιρία είχε εντολή να δείρει βουλευτές που δήλωναν την ιδιότητά τους. Κανένα δόγμα μηδενικής ανοχής δεν περιέχει εντολή ξυλοδαρμού βουλευτών, μάλιστα απροκλήτως: αυτό φάνηκε εμμέσως και από την ακαριαία παραγγελία εξέτασης που παρήγγειλε ο υπουργός Δημόσιας Τάξης. Ωστόσο, ο υπουργός και η κυβέρνηση βρίσκονται τώρα αντιμέτωποι με ανεξέλεγκτες εντάσεις, που αμαυρώνουν την αξιοπιστία της πολιτείας, και για τις οποίες μάλλον δεν είναι προετοιμασμένοι ή δεν τις έχουν υπολογίσει σωστά. Το παιχνίδι της έντασης έχει μόνο χαμένους.

Ο κόσμος, κατάκοπος από την ύφεση και φοβισμένος έναντι του μέλλοντος, δεν επιθυμεί επιπλέον ένταση και βία. Οι ξυλοδαρμοί πολιτικών ή συνδικαλιστών δεν διασκεδάζουν τον φόβο ούτε ανακουφίζουν την ένδεια· τα ενισχύουν. Και ίσως να εγκαθιστούν και ένα είδος μιθριδατισμού: να συνηθίζουμε σε μια ρουτίνα βιαιοπραγιών, σε μια νέα κινδυνώδη κανονικότητα.

Η αντιπολίτευση θα μπορούσε να παίξει έναν ρόλο κατευναστικό των παθών και να κερδίσει εντυπώσεις και ουσία, χωρίς να ακυρώνει το δικαίωμα (και την υποχρέωση) να ασκεί κριτική και να διαμαρτύρεται. Μπορεί λ.χ. να υιοθετήσει πιο πρωτότυπες και δραστικές μορφές διαμαρτυρίας, αλλά κυρίως οφείλει, κυρίως η αξιωματική αντιπολίτευση, να αρθρώσει έναν λόγο υπερβατικό και συνθετικό, όχι μόνο καταγγελτικό και αφοριστικό.

Ολοι γνωρίζουν πια ότι το μνημόνιο απέτυχε και ότι κάποτε θα αλλάξει, μετά τις μακρινές γερμανικές εκλογές. Το θέμα είναι τι μπορούμε να κάνουμε τώρα, για να ανακόψουμε την κοινωνική κατάρρευση και να βάλουμε τα θεμέλια της δύσκολης και μακράς ανάκαμψης. Εκτός από τις καταγγελίες επί του μικροπεδίου, απαιτούνται οι παρεμβάσεις στα μεγάλα πεδία, με μείγμα εμψύχωσης και πρακτικότητας. Ο κόσμος ζητάει απεγνωσμένα μιαν ελπίδα, ένα φωτάκι, ένα μονοπάτι - ας είναι στενό και κακοτράχαλο. Ο κόσμος ζητάει αλήθεια - ας είναι σκληρή. Αυτά ας δοθούν.

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση