Ε, δεν είμαι καλός Έλληνας!

Ο μέσος Ελληνας δεν έμαθε να ιχνηλατεί και να αγρεύει την αλήθεια “πίσω από τα γεγονότα”. Εθίστηκε στις αποκρύψεις και στις αποσιωπήσεις. Και η κριτική του διάθεση διατηρεί όλα τα γνωρίσματα της παραπληροφόρησης, της ανασφάλειας, της μη έκθεσής του στον κίνδυνο να απωλέσει τα όποια κεκτημένα, ενώ η κάθε αντίδρασή του έχει τα στοιχεία της μονομέρειας και της προκατάληψης. Ευαπάτητος και εύπιστος, επιρρεπής στο…πολιτικό παραμύθι, έχει εθιστεί στο “μακιγιαρισμένο” πρόσωπο της επικαιρότητας. Και κάθε προσπάθεια των ολίγων να το παραμερίσουν, χάριν της ώριμης εποπτείας των γεγονότων, ολίγον τον ενδιαφέρει.

Του Στέλιου Συρμόγλου

Η ελληνική κοινωνία τα τελευταία 20 και πλέον χρόνια, μεταστοιχειώθηκε σε μια συνοικιακού τύπου μικραστική μάζα, με κυρίαρχο ανθρώπινο τύπο τον ψευτοενημερωμένο-μεταμοντέρνο ψευδοαστό. Ο “συνοικιακός πολιτισμός” δεν προσφέρει κλίμακα αξιών, ούτε πρότυπα ζωής, παρά μόνο την καταναλωτική βακχεία. Κι αυτή η ροπή αναπόφευκτα οδηγεί στη φελλαχοποίηση του Ελληνισμού, αν δεν ανακοπεί η καθοδική πορεία.

Και είναι αυτός ο Ελληνας, ο οποίος αρνείται να ενταχθεί σε χώρους σκέψεων και προβληματισμού. Και με την παχυλή του άγνοια ή έχοντας υποστεί την απαραίτητη πλύση εγκεφάλου από τα προπαγανδιστικά κομματικά χαλκεία, αναπαράγει κλισέ φράσεις του τύπου: “Κι εσύ τι προτείνεις…” ή εκστομίζει τη μόνιμη επωδό “δεν υπάρχει λύση” και άλλα συναφή με τον ωχαδερφισμό και τη φοβική νοοτροπία του, που αδυνατούν να θραύσουν τα τείχη του κυκλικού επαναληπτικού χρόνου και φαντάζουν στα μάτια του δύσκολα, περίεργα και παράξενα.

Κι έτσι δέχεται τα περιστατικά όπως έρχονται, ενισχύεται το απόθεμα της αδιαφορίας του και μεταπλάθει το επίκαιρο σε ανεπίκαιρο και το εφικτό σε ανέφικτο, προς τέρψιν των διαφόρων εξουσιολάγνων που από καιρού έχουν δραπετεύσει προς άλλες περιοχές εξαγορασμένης επιβίωσης και χρησιμοποιούνται ως Δούρειοι Ιπποι για την αυτοκατάλυση της Ελλάδας. Και καθημερινά δημοπρατούν την ελπίδα και τα όνειρα των πολιτών,των βυθισμένων στην αναφάλεια , τη λογική του “βολέματος” και της ανοχής, δοκιμάζοντας ταυτόχρονα την αντοχή τους, ώστε να αναπροσαρμόσουν τη τακτική της πολιτικής τους απάτης….

Στην Ελλάδα των μνημονίων και της κοινωνικής εξαθλίωσης, με τους μισθούς να καθηλώνονται, την ακρίβεια να συμπιέζει ασφυκτικά τα λαικά βαλάντια, την ανεργία να αποκτά εφιαλτικές διαστάσεις και να αθροίζεται στον πληθωρισμό, που δεν δείχνει να κατέχεται από…υψοφοβία, η ποιότητα ζωής για τους πολλούς είναι πλέον όνειρο απατηλό, ενώ οι γραφικές πολιτικές φιγούρες και κομματικές καρικατούρες κυριαρχούν. Και οι διαπλεκόμενες μίξεις συμφερόντων καταδυναστεύουν τους πολίτες. Η κοινωνική ειρήνη κλυδωνίζεται, ενσπείρεται με τρόπο περίτεχνο η διχόνοια στις κοινωνικές ομάδες από τους συγκυβερνώντες και η απροκάλυπτη πολιτική αναξιοπιστία έχει μετατραπεί σε θεσμό του πολιτεύματος, με τη δημοσιογραφική αμετροέπεια φυσικά να παρέχει “θέαμα” αθλιότητας από τα τηλεοπτικά παράθυρα, ενιχύοντας τις μονοχρωμίες και εξοβελίζοντας τις αποχρώσεις.

Η σημερινή ωστόσο κατάσταση δεν οφείλεται σε πρόχειρο σχεδιασμό. Δούλεψαν φιλόπονα και επίπονα οι διάφορες κυβερνήσεις των θαυμάτων και των θαυματοποιών, όλα τα τελευταία χρόνια. Φωνασκούντες και αδρανούντες, κατάφεραν χρόνο με το χρόνο, όχι απλώς να οδηγήσουν σε κατάρρευση την ελληνική οικονομία, αλλά και να διαμορφώσουν ένα ψυχικό, κοινωνικό μοντέλο του καλού Ελληνα, που μπορούμε να το συνοψίσουμε στα εξής:

Καλός Ελληνας είναι ο “πολιτικοποιημένος και κοινωνικοποιημένος. Να μου επιτραπεί η διερμηνεία: Ο μαζοποιημένος, ο άβουλος και αδρανής, που ωστόσο “δραστηριοποιείται” κατά τις εντολές του καθεστώτος.

Καλός Ελληνας είναι όποιος μπορεί να ανήκει κάπου. Σε κάποιες κομματικές, κρατικές ή και παρακρατικές οργανώσεις, που νπολλά στο καθεστώς και εισπράττουν κατά την προσφορά τους.

Καλός Ελληνας είναι όποιος μπορεί να διαστρέφει το πολιτικό νόημα των καιρών μας, να λέει και να κάνει κατά το “πίστευε και μη ερεύνα” σ’ ό,τι λένε οι πολιτικοί προφήτες.

Καλός Ελληνας είναι όποιος συντελεί αξαιρετικά στην απομείωση της ελληνικής γλώσσας, στην αποψίλωση της παιδείας από ό,τι ουσιαστικό και εθνικό. Ετσι, βοηθάει στο…ξερίζωμα της ιστορικής συνείδησης των Ελλήνων.

Καλός Ελληνας είναι ο “προοδευτικός”. Και προοδευτικός είναι τελικά αυτός που έμαθε να τρώει καλά και να δουλεύει λίγο.

Καλός Ελληνας είναι ο άσκεφτος “κεκράκτης” κάθε κυβερνητικής αποτυχίας, που έμαθε να μετράει την ποσότητα των λόγων κι όχι την ποιότητα των πράξεων.

Καλός Ελληνας είναι αυτός που τις τελευταίες δεκαετίες κατόρθωσε να κάνει πράξη το σύνθημα “άρπαξε να φας και κλέψε να’ χεις”.

Καλός Ελληνας είναι αυτός που μπορεί να ενδίδει εισπράττοντας τα λύτρα του. Γνωστού όντως ότι η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει! Όσοι λοιπόν Ελληνες κι αν πεθάνουν, δεν αδειάζει ο τόπος. Τουλάχιστον, “ας φάγωμεν κι ας πίωμεν”, δεδομένου ότι όλοι θα πεθάνουμε σε τούτον τον κοσμάκη, είτε στο Αιγάλεω, είτε στο Κολωνάκι. Είναι καλό να μας εύρη ο θάνατος Κολωνάκι μεριά “ανίδεους και αδιάφορους μα χορτάτους”.

Καλός Ελληνας είναι ο τεμπέλης και αδίστακτος. Τεμπέλης μεν, για να έχει χρόνο να σκέπτεται και να μεθοδεύει το χείριστο για τους άλλους και το ωφελιμότερο γι’ αυτόν. Αδίστακτος δε, ώστε να κτυπάει καίρια αν χρειαστεί για να επιπλέει, δεν ενδιαφέρει η τιμή, η αξιοπρέπεια και η συνείδηση. Και ποιο είναι το καλύτερο επάγγελμα γι’ αυτό τον…καλό Ελληνα; Μα, η πολιτική!..

Καλός Ελληνας είναι αυτός που θα δεχθεί το αξίωμα “πληρώνουμε όλοι και ειπράττουν οι ελάχιστοι”.

Καλός Ελληνας είναι ο “ξύπνιος” μιζαποδέκτης. Οταν η μίζα “πέφτει σύννεφο” πρέπει να είναι …εκεί για να την πιάσει!

Καλός Ελληνας είναι αυτός που κάνει επένδυση στα όνειρα, γιατί σ’ αυτά τα ανθρώπινα φάσματα μιλάνε για τις σκιές τους…

Καλός Ελληνας είναι αυτός που αγόγγυστα δέχεται ότι είναι ριγμένος σε μια κοινωνία ελλειπτική, ατροφική, αντιφατική και άσκοπη. Και δεν αντιδρά στην πολιτική συμπεριφορά των ποδηγετών του, που εμπεριέχει εν πολλοίς αλαζονεία και υπεροψία.

Καλός Ελληνας είναι αυτός που διαπρέπει ως σοφιστής και συμπλέει με τα ρεύματα του συρμού. Η σοφιστεία του εκφράζει ισχυρή διαλεκτική διάθεση, μα προσκρούει στους δογματισμούς της “κακής πίστης” και του a priori ματεριαλισμού.

Καλός Ελληνας είναι, τέλος, αυτός που η σκέψη του δεν προσκρούει στις δύσβακτες ακτές του προβληματισμού. Κι αν ακόμη ο εγκέφαλός του διαθέτει επάρκεια μυαλού, δεν τον “χαραμίζει” σε σκέψεις. Προσφεύγει, εντούτοις, στους παροξυσμούς του πάθους και αυτοπροδίδεται ως χαρακτήρας, που κυνηγάει με πάθος την ευκαιριακή εντύπωση. Είναι ο “καλός” Ελληνας του “θεαθήναι” και της μόστρας!

Ο Λουδοβίκος ΙΕ’ πίστευε ότι το “κράτος θα διαρκούσε όσο θα ζούσε”. Το ερώτημα που τίθεται σ’ αυτή την τεράστια κοινωνική ομάδα των “καλών” Ελλήνων, είναι αν θα διαρκέσουν, όσο θα ζει το κράτος. Πολλοί από τους παραπάνω περιγραφέντες, όσο κι διακρίνονται και για την…κουταμάρα τους, ηχεί αδιανόητο να μην το καταλαβαίνουν… Μήπως όμως, τελικά, δεν το καταλαβαίνουν;..

Οπως κι αν έχει, τέτοιος καλός Ελληνας, δεν θέλω να είμαι!

Πηγή FreePen

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση