Δύσκολοι καιροί για Πρίγκιπες

‘’Άλλα θέλω κι άλλα κάνω
Πώς να σου το πω
Έλεγα περνούν τα χρόνια
Θα συμμορφωθώ’’

Ο κ. Παπανδρέου έχει κάτι το κωμικό και το τραγικό ταυτόχρονα. Η πορεία του στα πολιτικά πράγματα, θυμίζει εκείνα τα βουτυρόπαιδα των παλιών μεγαλοαστικών οικογενειών, που αν και παντελώς σκράπες, τα έσπρωχναν με τη βία σε καλά πανεπιστήμια, καλές δουλειές, καλές καριέρες.

Από μικρός ήταν το παιδί της μαμάς του και μάλιστα μιας μαμάς ιδιαίτερα φιλόδοξης, που η μοίρα την στοίχειωσε, να χάσει ξαφνικά όλα τα προνόμια της πρωθυπουργικής συζύγου και να δει τη θέση της να καταλαμβάνεται από μια λαϊκή παιδούλα. Η Μαμά, ποτέ δε συνήλθε από το ισχυρό σοκ, ποτέ δε συγχώρεσε το μακαρίτη και κυρίως ποτέ δε συγχώρησε αυτό τον άκαρδο λαό, που όχι μόνο δεν λοιδόρησε την άνομη πράξη του ανδρός, αλλά μάλλον του έκλεισε πονηρά το μάτι.

Ο γιος της Μαμάς, αυτός ο φοβερός και τρομερός Πριγκιπέσος, ήταν η στιβαρή απάντηση στη χλεύη των μουζίκων. Αυτή η ηθική βόμβα θα ξέπλενε τη ντροπή, με το καλοσυνάτο καθωσπρέπει στυλάκι, τον υγιεινισμό και την πληθωρική αμερικανιά.

Ο Πριγκιπέσος υπήρξε στα μικράτα του ακόμα ένας ανεπάγγελτος σωτήρας, αυτό το καταραμένο είδος που ευδοκιμεί στην ελληνική πολιτική σκηνή και δε σταματάει τις γκάφες παρά μόνο μετά θάνατον. Ο μακαρίτης, που παρά τα μειονεκτήματα και τον οπορτουνισμό του είχε εγκαίρως εντοπίσει τις αδυναμίες του μικρού και απέφυγε να τον εκθέσει στα δύσκολα, αναθέτοντάς του ασήμαντα πόστα στις κυβερνήσεις του.

Ουσιαστικά η πραγματική πολιτική καριέρα του Giorgos ξεκίνησε στο υπουργείο Εξωτερικών, όπου ως δεύτερος του ογκώδους Πάγκαλου, ήρθε αντιμέτωπος με την καυτή πατάτα Οτσαλάν.

Ο δυστυχής Κούρδος ηγέτης, που ακόμα σαπίζει στις τουρκικές φυλακές, είναι ο πρώτος που δοκίμασε τις ‘’ικανότητες’’ του. Εκ των υστέρων όλοι οι Έλληνες είμαστε σε θέση να κατανοήσουμε τα συναισθήματά του. (Η έκπληξη της ανάληψης της αντιπροεδρίας από τον – εκείνη την εποχή αραχνιασμένο- κ. Πάγκαλο, οφείλεται όπως φαντάζομαι κυρίως στις λεπτομέρειες που αυτός γνωρίζει αναφορικά με αυτή την εθνική ήττα).

Έκτοτε ο τέως πρωθυπουργός κινήθηκε σε χαμηλούς τόνους και έκτισε μεθοδικά το προφίλ ενός σύγχρονου πολιτικού που ταυτόχρονα είναι ένας σύγχρονος ευαισθητοποιημένος πολίτης, λάτρης του ποδηλάτου, θαμώνας των γυμναστηρίων, computer freak, fun της ανακύκλωσης, του κασκόλ, της αναθεώρησης της ιστορίας, της ‘’εμβάθυνσης’’ των ελληνοτουρκικών σχέσεων και γενικότερα, ότι οι image makers της ξεπερασμένης εκείνης εποχής θεωρούσαν σωστό για το προφίλ ενός μοντέρνου σισιαλδημοκράτη, πλην νεοφιλελεύθερου, ηγέτη.

Αναμφίβολα η κορυφαία στιγμή της καριέρας του ως υπουργού εξωτερικών υπήρξε η ζεϊμπεκιά (άτεχνη δυστυχώς) με τον Ισμαήλ και η κορυφαία του ατάκα το περιβόητο ‘’λεφτά υπάρχουν’’.

Και ήρθε η αποφράδα ημέρα που ένας κακός άνεμος έσπρωξε τον κ. Σημίτη να τον διορίσει πρόεδρο του παραπαίοντος ΠΑΣΟΚ.

Ο Giorgos αμέσως μετά την ανάληψη της προεδρίας και, αφού αισθάνθηκε ανασφάλεια από τον τρόπο της διαδοχής, θεώρησε σκόπιμο να δώσει μια δημοψηφισματική χροιά στην ‘’εκλογή’’ του, στήνοντας τη γνωστή φιέστα με τις εσωκομματικές κάλπες του ενός υποψηφίου, φιέστα που οπωσδήποτε θα ζήλευαν ένας Σαντάμ και ένας Καντάφι.

Βαθιά μέσα του πίστευε, πως όντας πρωθυπουργός, θα αναμορφώσει τη συντηρητική πατρίδα του και θα προσδώσει στη διακυβέρνησή του μια εκσυχρονιστική δυναμική, όχι τόσο στην οικονομία που τη θεωρούσε στρωμένη, όσο στην πολιτική καθημερινότητα, την οποία ήθελε πιο αβανγκαρντ, πιο κοντά δηλαδή στην αισθητική των γκουρμέ εστιατορίων που ο ίδιος σύχναζε, μακριά από την τσίκνα του Καραμανλικού κουτουκιού. Για το μεγάλο αυτό μυαλό, η διαδικασία ενός opengov κατείχε υψηλότερη θέση προτεραιότητας από την είσπραξη των εσόδων ή την τιθάσευση των spreads.

Η πραγματικότητα προσγείωσε γρήγορα τον Πριγκιπέσο και τον έφερε αντιμέτωπο με μια δύσκολη συγκυρία: Έπρεπε να πάρει μια δύσκολη απόφαση, είτε δηλαδή να ξεκινήσει μια άνευ προηγουμένου μείωση των δαπανών, είτε να τινάξει το έλλειμμα στον αέρα και ότι γίνει. Τελικά τα κατόρθωσε όλα:

• Να ξετινάξει τον προϋπολογισμό με πρόχειρα επιδόματα και κατάρρευση των εσόδων
• Να μαγειρέψει τα στοιχεία, για να κατηγορήσει τους προηγούμενους
• Να ανοίξει την κερκόπορτα στο ΔΝΤ
• Να υπογράψει με συνοπτικές διαδικασίες ένα μνημόνιο και μια αποικιοκρατική σύμβαση
• Να εκτινάξει το χρέος σε απαράδεκτα επίπεδα
• Να ισοπεδώσει, κυριολεκτικά, την πραγματική οικονομία
• Να πριμοδοτεί σκανδαλωδώς τον τραπεζικό τομέα
• Και τελικά να οδηγήσει τη χώρα σε ουσιαστική χρεοκοπία, λίγο πριν ο ίδιος παραιτηθεί, αδυνατώντας να ελέγχει την άνετη κυβερνητική του πλειοψηφία, πράγμα πρωτοφανές στα μεταπολιτευτικά χρονικά

Σήμερα ο Giorgos, που άλλα θέλει κι άλλα κάνει, προσπαθεί να ωραιοποιήσει τα πεπραγμένα του και να απεμπολήσει τις όποιες ευθύνες φέρει για την εθνική καταστροφή. Η επίσημη πολιτεία τον κατηγορεί ευθέως ότι συνέπραξε στη λογιστική αλχημεία του ελλείμματος, πράξη που ξεσήκωσε μια αλληλουχία καταστροφικών καταστάσεων που οδήγησαν με μαθηματική ακρίβεια στον όλεθρο, κράτος και πολίτες.

Ήταν ένα αναμενόμενο τέλος για έναν υπερεκτιμημένο πολιτικό, που πίστεψε ότι μπορούσε να προσφέρει στη χώρα του, παρά τις εγγενείς αδυναμίες του. Είθε η επικείμενη δίκη του, να αποτρέψει τους επίδοξους μιμητές και να στερήσει την πατρίδα μας από νέους αυτόκλητους σωτήρες, σπορείς της καταστροφής.

Κακοφωνίξ

*Δρ. Πασοκολογίας – Παπανδρεολογίας

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση