Η επιστροφή του Ανδρέα

• Tου ανώνυμου Πασόκου...

Ο Άγιος Πέτρος ήταν ανήσυχος και σκεφτικός. Βημάτιζε πάνω - κάτω στο γραφείο του νευρικά. Ένα ελαφρύ χτύπημα ακούστηκε στην πόρτα του γραφείου του.

Μπήκε ο Καραμανλής. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής! «Με ζήτησες, Άγιε…».

«Ναι… έλα πρόεδρε, κάθισε».

Ο Καραμανλής ήταν περίεργος για την επείγουσα πρό­σκληση. Πάντα, βέβαια, ο Άγιος Πέτρος, σε δύσκολες καταστάσεις, ζητούσε τη συμβουλή του. Όμως, για πρώτη φορά η γραμματέας του Αγίου, του ζήτησε να γίνει ένα τόσο εσπευσμένο ραντεβού. Τον σήκωσε κυριολε­κτικά άρον - άρον από τη μεσημεριανή σιέστα του…

«Σε βλέπω ανήσυχο, Άγιε…».

«Ναι, πρόεδρε, είμαι πολύ ανήσυχος. Τα πράγματα στην Ελλάδα δεν πάνε καλά… Δεν πάνε καθόλου καλά!».

Ο Καραμανλής αιφνιδιάστηκε με τον τόνο που είχε η φωνή τού Αγίου Πέτρου.

«Άκουσα καλά…» ρώτησε, φοβούμενος μήπως τον πρό­δωσε η ακοή του…

«Άκουσες πολύ καλά. Η Ελλάδα, δυστυχώς, όπως λέει και εκείνος ο Γάλλος αμαρτωλός, ο Στρος Καν, έχει πέσει στα σκατά!».

Το… Στρος Καν δεν το ’πιασε ο πρόεδρος. Τα… σκατά, όμως, τα ’πιασε αμέσως!

Κούνησε το κεφάλι του με νόημα και κατήφεια.

«Κατάλαβα… έγινε πρωθυπουργός ο ανιψιός μου ο Κωστάκης!».

«Πρόεδρε, ξέρεις τους κανόνες του Παραδείσου, δεν μπορώ να δώσω πληροφορίες για το τι συμβαίνει στην Ελλάδα. Όμως, τα πράγματα είναι ακόμη χειρό­τερα…».

«Μη μου πεις, Άγιε, ότι έγινε και ο… Γιωργάκης πρωθυ­πουργός!» είπε και σηκώθηκε από την πολυθρόνα του ταραγμένος ο Καραμανλής.

«Νο… comments », πέταξε ο Άγιος.

Ανησύχησε, όμως, έτσι όπως είδε ταραγμένο τον Καραμανλή και ανοίγοντας την πόρτα του γραφείου του, είπε στη γραμματέα του:

«Χριστίνα, ειδοποίησε τον Θόδωρο να φέρει τα χάπια τού προέδρου…». Μετά στράφηκε στον Καραμανλή. «Ηρέμησε, Κώστα, και κάθισε. Εξάλλου, εσύ το ’χες προβλέψει ότι η Ελλάδα είναι ένα απέραντο φρενοκομείο!».

«Το ’λεγα – αλλά δεν το πίστευα!».

Ο Άγιος Πέτρος χαμογέλασε. «Οι Έλληνες πολιτικοί», σκέφτηκε, «ακόμα και την αλήθεια, όταν λένε, δεν την πιστεύουν…».

«Πρόεδρε, σε φώναξα επειγόντως γιατί υπάρχει ένα σο­βαρό θέμα. Ο Αντρέας θέλει να γυρίσει στην Ελλάδα!» σφύριξε μέσα απ’ τα δόντια του ο Άγιος Πέτρος.

Ο Καραμανλής έμεινε αποσβολωμένος. Έχασε το χρώμα του. Έπεσε πάγος μέσα στο γραφείο. Το πρώτο που σκέφτηκε μετά την παρατεταμένη σιω­πή ο πρόεδρος ήταν μήπως τον πρόδωσε για μια ακό­μα φορά η ακοή του…

«Άκουσα καλά;» ρώτησε διακριτικά.

«Πολύ καλά. Ο Αντρέας θέλει να επιστρέψει για μια εβδομάδα στην Ελλάδα. Ζητάει άδεια εξόδου από τον Παράδεισο!».

«Αυτό είναι τρέλα…».

«Του το ’πα. Αλλά επιμένει. Λέει ότι έχει επιδείξει κα­λή διαγωγή και δικαιούται ολιγοήμερης άδειας εξόδου. Υποστηρίζει ότι, αφού στις φυλακές εγκληματιών της Γης δίνουν άδειες εξόδου, δεν μπορεί αυτό να μην συμ­βαίνει στον Παράδεισο…».

«Αυτός ήταν πάντα ο Αντρέας…» πέταξε ο Καραμανλής.

«Σε φώναξα για να με βοηθήσεις. Τι να κάνω;».

Ο Καραμανλής συνοφρυώθηκε. Σκοτείνιασε.

Έμεινε ανέκφραστος για κάμποσα λεπτά. Μετά είπε στυ­φά: «Άσ’ τον να επιστρέψει για λίγες ημέρες. Θα είναι η μεγαλύτερη τιμωρία του…».

Ο Άγιος Πέτρος χαμογέλασε. «Μπορεί ο Καραμανλής να πήγε στο… Παρίσι και να γύρισε, αλλά παρέμεινε πάντα ο ίδιος! Η ανθρώπινη φύση…» σκέφτηκε μελαγχολικά.

Ο Αντρέας τέντωσε τα πόδια του στο ευρύχωρο σαλόνι της πρώτης θέσης του διαστημοπλοίου «Παράδεισος». Ήταν ευχαρι­στημένος. Επιτέλους θα επέστρεφε... Έστω και για λίγο. Δεν εί­χε σημασία, δεκαέξι χρόνια μετά τον θάνατό του. Αυτό που τον ερέθιζε να δει και να κατανοήσει ήταν το «μετά». Όχι η επιστρο­φή, αλλά αυτό που είχε γίνει, είτε στο... όνομα του είτε εναντίον του. Δεν τον συνάρπαζε η «ανάσταση». Σ' αυτήν, εξάλλου, δεν πίστευε. Η γοητεία της επιστροφής βρισκόταν στην ανάκτηση, έστω και για λίγο, των πλεονεκτημάτων και των μειονεκτημάτων της ανθρώπινης φύσης. Ο «Παράδεισος» ήταν ωραίος, αλλά πληκτικός.

Τους συλλογισμούς του διέκοψε η φωνή του Κυβερνήτη, που από την καμπίνα του προανήγγειλε την απογείωση του διαστη­μοπλοίου με προορισμό τη Γη.

Μετά εμφανίστηκε η αεροσυνοδός. Ψηλή, ξανθιά, νταρντάνα, με γαλάζια μάτια και μακριά μαλλιά. Της έμοιαζε... Ήταν όπως εκείνη την καλή εποχή. Είχε καιρό να δει αεροσυνοδό και του «άναψαν τα λαμπάκια...».

«Κύριε Πρόεδρε, να δέσετε τη ζώνη σας» είπε χαρίζοντας του ένα όμορφο χαμόγελο.

Ο Αντρέας της ανταπέδωσε το χαμόγελο. «Τώρα θα έπρεπε να τη λύ­σω... » της πέταξε πονηρά, καθώς έδενε τη ζώνη.

«Αργότερα, κύριε Πρόεδρε, μετά την απογείωση... Έχουμε καιρό -θέλετε κάτι άλλο; του 'πε τσαχπίνικα.

«Ευχαριστώ, προς το παρόν είμαι μια χαρά» ανταπάντησε ο Αντρέας σε στιλ αυτή τη φορά τζέντλεμαν. Η αεροσυνοδός απεσύρθη.

Ο Αντρέας ακούμπησε το κεφάλι του στο «μαξιλάρι» του καθίσματος και έκλεισε τα μάτια του. Ήθελε να αυτοσυγκεντρωθεί.

Ήταν ευχαριστημένος. Τα είχε καταφέρει. Στην αρχή, ο Άγιος Πέτρος δεν ήθελε ν' ακούσει ούτε κουβέντα για επιστροφή στη Γη με «άδεια εξόδου». Έλεγε ότι το απαγορεύουν οι άγιοι κανόνες.

Στο «κόλπο» όμως, αργότερα, έβαλε και τον Καραμανλή. Στην αρχή ήταν κι αυτός αρνητικός. «Ρε, Αντρέα, κάνεις σαν τον άρρωστο που απέδρασε από το φρενοκομείο και, ύστερα από λίγο, θέλει να ξαναγυρίσει οικειοθελώς»! Ο Αντρέας δεν πίστευε ότι η Ελλάδα είναι «φρενοκο­μείο». Και εν πάση περιπτώσει, ακόμα κι αν ήταν ως παλιός τροτσκιστής, ήθελε να την αλλάξει «από τα μέσα»... Όμως το επιχείρημα που διαφο­ροποίησε τη στάση του Καραμανλή, ήταν συναισθηματικό: «δεν θέλεις να μάθεις ότι ο Λιάπης ή ο Κωστάκης έγιναν πρωθυπουργοί και τι έκα­ναν;» του πέταξε.

Ο Καραμανλής δάκρυσε... Όλος ο καλός κρυμμένος συναισθηματι­σμός του ξεχείλισε. Από τότε που είχε έρθει στον «Παράδεισο» δεν το έκρυβε, όσο παλιά.

Με τον καιρό, συνηγόρησε στην επιστροφή του Αντρέα, παρ' όλο που δεν έκρυβε την ανησυχία του. «Ελπίζω να μην κάνεις, Αντρέα, τίποτα τρέλες» - του 'λεγε και του ξανάλεγε.

«Παιδιά είμαστε, Κώστα;...» του απαντούσε εκείνος.

Τελικά ο Καραμανλής, προσποιούμενος πάντα δημοσίως, και κυρίως προς τον Άγιο Πέτρο, ότι είναι κατά της επιστροφής του Αντρέα στην Ελ­λάδα, με τον τρόπο του τη διευκόλυνε... Ο Αντρέας βέβαια πάντα αμφέ­βαλλε αν τελικά τον βοήθησε γιατί ήθελε να τον διευκολύνει ή να τον τιμωρήσει... Πάντως, εκείνο που επιδίωκε, το είχε πετύχει! Αυτό πρωτί­στως μέτραγε για τον Ανδρέα. Το «κόστος» απέφευγε πάντα να το σκέ­φτεται. Αυτό ήταν ένα «αδύνατο» στοιχείο του και το 'ξερε...

Ο ξερακιανός «Γιάνκη» τον κοίταζε βλοσυρά. «Κύριε πρωθυπουργέ, θα χρεοκοπή­σετε! Οι αγορές δεν σας δανείζουν πια. Η προ­σφυγή σας στο ΔΝΤ είναι υποχρεωτική. Εμείς θέλουμε να σας βοηθήσουμε...»

Ο Αντρέας σηκώνεται από την πολυθρόνα του γραφείου του. Τα μάτια του έχουν αγριέψει. Τον «καρφώνει» με εκείνο το ανεπανάληπτο καθη­λωτικό βλέμμα του.

«Κύριε, η Ελλάδα, όσο μικρή κι αν είναι, δεν πωλείται. Ανήκει στους Έλληνες. Και όχι στα "μαύρα κοράκια" του ΔΝΤ και της "παρέας" των λαίμαργων κερδοσκόπων. Σε λίγο θα μάθετε και επισήμως την απάντη­ση της χώρας μου σ' αυτό το επαίσχυντο τελεσίγραφο...» σφύριξε στον ξερακιανό τύπο του ΔΝΤ και του 'δειξε την πόρτα εξόδου...

Μετά σήκωσε το εσωτερικό τηλέφωνο. «Αγγέλα, πάρε τον Αντώνη, τον Άκη, τον Γεράσιμο και τον Γιάννο, σε μια ώρα να 'ναι όλοι εδώ!»

Μπήκαν όλοι στο γραφείο του σκυθρωποί. Η Αγγέλα τους είχε προε­τοιμάσει. «Τα 'χει πάρει» τους είπε στα γρήγορα.

Ο Αντρέας ήταν σκεφτικός. Τους ενημέρωσε για το τηλεσίγραφο. Αναστατώθηκαν. Μετά άναψε την πίπα του. «Όταν σου κάνουν έναν εκβιασμό, η μόνη απάντηση που πιάνει είναι ένας μεγαλύτερος εκβι­ασμός!» πέταξε. Μετά στράφηκε στον Γιάννο: «Θα τους πεις ότι δεχό­μαστε ένα συμφωνημένο 7ετές πρόγραμμα δημοσιονομικής προσαρ­μογής, με τους εξής όρους: πρώτον, εξασφάλιση μιας ομαλής ροής δα­νεισμού με την εγγύηση της ΕΚΤ και, δεύτερον, ένα ευρωπαϊκό αναπτυ­ξιακό πρόγραμμα επενδυτών της τάξης των 30 δισ. για την Ελλάδα. Το ΔΝΤ δεν το συζητώ - πρέπει να καταλάβουν ότι ο πλεονασματικός Βορ­ράς έχει υποχρέωση να στηρίξει τον ελλειμματικό Νότο. Πληρώνουμε τις ατέλειες του ευρώ, που ήταν κομμένο και ραμμένο στα μέτρα των Γερμανών, και την άδικη ισοτιμία δραχμής - ευρώ που μπήκαμε... Μας χρωστάνε, δεν τους χρωστάμε! Εάν σου κάνουν τους δύσκολους, πες τους ότι η Ελλάδα θα κάνει παύση πληρωμών και θα τιναχθεί όχι μόνο η Ευρώπη, αλλά η παγκόσμια οικονομία στον αέρα! Το κραχτης Leahman Brothers θα μοιάζει με γρατζουνιά...»

Μετά απευθύνθηκε στον Λιβάνη: «Αντώνη, προετοίμασε την Κοινοβου­λευτική Ομάδα και τους υπουργούς, ξέρεις. Έτσι...» «Πρέπει να κάνεις, πρόεδρε, και διάγγελμα» είπε. «Εντάξει, πες στον Κώστα να ετοιμάσει ένα σχέδιο στη γραμμή της καταγγελίας των κερδοσκόπων και όσων μας εκβιάζουν και συνωμο­τούν κατά της χώρας. Με "μότο" η Ελλάδα δεν εκβιάζεται ούτε πω­λείται!

Χρειάζεται λαϊκός συναγερμός. Ο κόσμος πρέπει να μπει μπροστά. Αυτά τα πράγματα δεν αντιμετωπίζονται με τεχνοκρατικές μόνο διαβουλεύσεις...»

Ο Άκης είπε, όπως πάντα, «Συμφωνούμε πρόεδρε...». Ο Αρσένης ρώτησε εάν πρέπει να μπει και ο στρατός σε επιφυλακή. «Δεν εί­ναι άσχημη ιδέα...» απάντησε ο Αντρέας και συνέχισε: «Η μάχη τώρα αρχίζει. Θα είναι δύ­σκολη, αλλά θα νικήσουμε!»

Τη στιγμή που σηκώθηκαν οι υπουργοί για να φύγουν, ο πρόεδρος έκανε νόημα στον Λι­βάνη να μείνει.

Όταν έκλεισε η πόρτα και έμειναν μόνοι, ο Αντρέας χαμήλωσε τους τόνους. «Τι λες, Αντώνη;» «Πρόεδρε, παίρνεις μεγάλο ρίσκο. Η ζαριά είναι πολύ μεγάλη. Τα βάζεις σχεδόν με όλους». «Το ξέρω, αλλά δεν υπάρχει άλ­λος δρόμος. Εάν μας ρίξουν στον δρόμο του ΔΝΤ, θα κάνουμε δέκα χρόνια να βγούμε, κι αν βγούμε... θα μας πολτοποιήσουν πρώτα και μετά θα εξαγοράσουν τζάμπα ό,τι πλου­τοπαραγωγική πηγή έχει η Ελλάδα. Αντώνη, εγώ δεν το κάνω αυτό με τίποτα. Είναι σαν να αναιρώ τον εαυτό μου... Δεν γίνεται!»

Ο Λιβάνης κούνησε καταφατικά το κεφάλι του. Ο Αντρέας είχε δί­κιο. «Τι πιθανότητες έχουμε, πρόεδρε;» Ο Αντρέας σηκώθηκε σιωπη­λός. Έκανε μερικά βήματα σκεφτικός. Μετά είπε: «Πολλές, Αντώνη, πολύ περισσότερες απ' ό,τι μπορούμε να δούμε τώρα. Το πρόβλημα, σε τελευταία ανάλυση, είναι συστημικό και το ξέρουν. Επιπλέον είναι απροετοίμαστοι να το αντιμετωπίσουν. Ρισκάρουν πολύ περισσότερα απ' ό,τι εμείς. Οι τράπεζές τους έχουν πολλούς "σκελετούς" στα ντου­λάπια τους. Έχουν μετατρέψει το χρηματοπιστωτικό σύστημα σε "κα­ζίνο". Αυτό δεν μπορεί να συνεχιστεί εσαεί. Και σ' αυτό το "καζίνο" δεν μπορεί να παραμείνει "πειραματόζωο" η Ελλάδα...»

Ο Αντώνης σηκώθηκε. Είχε δίκιο ο Αντρέας, αλλά αυτό δεν σήμαινε ότι όλα αυτά δεν ήταν ένα μεγάλο ρίσκο. «Πρόεδρε, εάν δεν με θέλεις τίποτε άλλο, φεύγω για να προλάβω...»

«Εντάξει, Αντώνη, α, μην ξεχάσω, συνεννοήσου με το υπουργείο Εξωτερικών να μου κλείσουν όσο πιο σύντομα γίνεται συνάντηση με τους Ρώσους και τους Κινέζους. Το παιχνίδι θέλει "σκληρό" μαρκάρι­σμα από την αρχή!»

Όταν ο Αντρέας έμεινε μόνος στο γραφείο, «βούλιαξε» στην πολυ­θρόνα του εξαντλημένος...

Ξύπνησε ιδρωµένος και ταραγµένος. Κοίταξε αριστερά και δεξιά. Έκανε σχεδόν δύο λεπτά για να συνέλθει και να συνειδητοποιήσει ότι ήταν στην πριβέ καµπίνα του διαστηµοπλοίου «Παράδεισος 1».

«Θεέ µου, τι εφιάλτης ήταν αυτός!» ψέλλισε. Δεν µπορούσε να το πι­στέψει. Η Ελλάδα στο… ΔΝΤ! Δεν το χώραγε το µυαλό του. «Τι περίεργο όνειρο κι αυτό…» µουρµούρισε. Τον είχε αναστατώσει… «Δεν έχω και την ξεµατιάστρα της Δήµητρας» σκέφτηκε χαµογελώντας και αναπολώ­ντας µε τρυφερότητα µιαν άλλη εποχή. Η κυρία Μαριγώ εξηγούσε και τα όνειρα. Θυµήθηκε τη «φασαρία» που του ’χε κάνει η Δήµητρα όταν επέµενε ότι ήταν «µατιασµένος» και του ’χε δώσει την κυρία Μαριγώ στο τηλέφωνο για να τον ξεµατιάσει τηλεφωνικά, όταν κάποια στιγµή αντιλή­φθηκε ότι κρατούσε το τηλέφωνο… ανάποδα! Γέλασε... Από τη µια, δεν ήθελε να της χαλάσει το χατίρι και, από την άλλη, τα σιχαινόταν όλα αυ­τά. Έτσι είχε βρει το… ανάποδο τηλέφωνο!

Μ’ όλα αυτά, χαλάρωσε κάπως. Όµως ο εφιάλτης που ’χε δει, επανερ­χόταν κάθε τόσο στο µυαλό του. Τον είχε επηρεάσει.

Ευτυχώς, εκείνη τη στιγµή, µπήκε στην καµπίνα η σούπερ αεροσυνο­δός, µ’ ένα πλατύ θελκτικό, γοητευτικό χαµόγελο. «Πώς πάµε; Είστε κα­λά, κύριε πρόεδρε; Μήπως θα θέλατε κάτι;».

«Ένα διπλό Dimple µε πάγο» είπε αυθόρµητα ο Αντρέας. Του ’χε λεί­ψει στον «Παράδεισο» τόσο πολύ…

Όταν του το σερβίρισε, τη ρώτησε πώς τη λένε. «Έµιλυ» του ’πε. «Έχεις πολύ ωραίο όνοµα, Έµιλυ, δεν κάθεσαι λίγο να µου κάνεις παρέα;» της πέταξε. «Κύριε πρόεδρε, ξέρετε, αυτό δεν επιτρέπεται από τους κανό­νες προσωπικού των Διαπλανητικών Αερογραµµών Παράδεισος - Γη, αλ­λά για σας θα καθίσω µόνο λίγο…» είπε µε πολύ τσαχπινιά.

Έτσι έπιασαν συζήτηση περί ανέµων και υδάτων, γης και ουρανού. Σ’ αυτά ο Αντρέας ήταν µανούλα. Αυτό το κορίτσι εξέπεµπε µια άγρια θηλυ­κότητα. Τα µάτια του είχαν καρφωθεί από την αρχή στο σφιχτό και πλού­σιο µπούστο της, που ξεχείλιζε, αποκαλύπτωντας µια υπέροχη «τραγα­νή» σάρκα…

Η γυναικεία παρουσία τού είχε λείψει πολύ. Στον παράδεισο, βάζουν τις γυναίκες ξεχωριστά από τους άντρες. Σε άλλη πτέρυγα. Ακόµα και στα VIP δωµάτια, απαγορεύονται οι συγκατοικήσεις. Κάτι σαν τα πα­λιά γυµνάσια αρρένων και θηλέων. Ήταν κάτι που την «έσπαγε» στον Αντρέα, αλλά δεν µπορούσε να κάνει και πολλά…

Εν πάση περιπτώσει, όσο µιλούσε µε την Έµιλυ, µια τρελή ιδέα άρχισε να καρφώνεται στο µυαλό του!

Εκείνη την ώρα ακούστηκε από την καµπίνα του πιλότου του διαστη­µοπλοίου η φωνή του κυβερνήτη.

«Κυρίες και κύριοι, βρισκόµαστε στο µέσον της διαδροµής προς τη Γη. Σε λίγες ώρες θα προσγειωθούµε στην Αθήνα».

Η Έµιλυ σηκώθηκε. «Θα τα πούµε αργότερα» του ’πε µε τσαχπινιά. Καθώς έφευγε, ο Αντρέας «καρφώθηκε» στα υπέροχα οπίσθιά της…

Το κακό είναι ότι, όταν έκλεισε την πόρτα πίσω της, στο µυαλό του πάλι ήρθε εκείνος ο παράξενος εφιάλτης «Τι είναι αυτό µε το ΔΝΤ - περίεργα πράγµατα» µουρµούρισε καθώς σηκώθηκε να πάρει το ipad του…

Το ipad ήταν ο µηχανισµός - κάλυψη, µέσω του οποίου, όπως εί­χαν συµφωνήσει, θα επικοινωνούσε ο Άγιος Πέτρος µαζί του. Αλλά και ο Αντρέας µε τον… «σταθµάρχη» του Παραδείσου, όποτε αισθανόταν αυτή την ανάγκη ή ήθελε να ρωτήσει κάτι. Ο πρόεδρος κάθισε στην πολυθρόνα του διαστηµοπλοί­ου «Παράδεισος» και άνοιξε γεµάτος περιέργεια το... θεί­ον ipad. Ο Άγιος Πέτρος τού είχε φτιάξει έναν φάκελο µε µερικές γενικές πληροφορίες για το τι είχε γίνει στην Ελλά­δα από τότε που έφυγε…

Η καρδιά του χτύπαγε δυνατά. Είχε ανάµεικτα συναι­σθήµατα. Συγκίνηση και ταραχή. Πάτησε… κλικ, κάνοντας τον σταυρό του!

Στην οθόνη εµφανίστηκε η «Απόρρητη Έκθεση» του Τµήµατος Ελληνικών Υποθέσεων του Παραδείσου. Συνο­δευόταν από ένα µικρό ιδιόχειρο σηµείωµα του Αγίου Πέ­τρου.

«Αντρέα, µην ξεχάσεις ό,τι είπαµε και συµφωνήσαµε. Δεν θα ανακατευτείς σε πολιτικές υποθέσεις. Δεν θα δεις περισσότερα από δυο - τρία άτοµα. Δεν θα σου κάνει συ­γκεντρώσεις ο Παναγιωτακόπουλος µε τον… Μπιρσίµ. Και σε δέκα µέρες το πολύ, θα γυρίσεις πίσω».

Του Αντρέα αυτού του τύπου οι νουθεσίες του ’σπαγαν τα νεύρα. Αλλά το προσπέρασε γιατί η αγωνία του να δει τι είχε γίνει από τότε που έφυγε ήταν µεγάλη…

Τα µάτια του άρχισαν να καταπίνουν λαίµαργα και γρή­γορα τις πληροφορίες της «Απόρρητης Έκθεσης».

«Μετά την ‘‘αναχώρηση’’ Παπανδρέου εξελέγη πρωθυπουργός ο Σηµίτης. Δεν βγήκαν ούτε ο Αρσένης, ούτε ο Άκης. Ο Γιώργος στήριξε Σηµίτη. Και στον κρίσιµο δεύτερο γύρο µεταξύ Σηµίτη - Άκη ο Λαλιώτης τά­χθηκε µε τον Σηµίτη.

Ο Αρκούδος και ο Χυτήρης δεν έδωσαν ποτέ την επιστολή - διαθήκη τού Αντρέα στη δηµοσιότητα».

Η πληροφορία ότι τον διαδέχθηκε ο Σηµίτης δεν τον ξάφνιασε. Μπο­ρούσε να καταλάβει την «πατροκτονία» όχι µόνο του Γιώργου, αλλά και του ΠΑΣΟΚ…

Όπως αντιδρούν τα παιδιά στον πατέρα τους, µε τον ίδιο τρόπο συµπε­ριφέρονται και τα «συλλογικά υποκείµενα» στους ηγέτες τους!

Το µείγµα µεταξύ λατρείας και µίσους αποδοχής και απόρριψης κάθε φορά «παίζεται» και εξαρτάται από τις «συγκυρίες», τις ανάγκες της στιγµής και τους ανθρώπους της.

Εκείνο όµως που τον ξάφνιασε ήταν η «πολιτική διαθήκη του»! Όχι γιατί ο Αρκούδος και ο Χυτήρης δεν την έδωσαν στη δηµοσιότητα, αλλά γιατί δεν υπήρχε… «Περίεργο…» µουρµούρισε. Αλλά δεν στά­θηκε.

Η περιέργεια για το τι έγινε τον έσπρωξε παρακάτω. «Μετά το 2000, τη δεύτερη τετραετία του Σηµίτη ο εκσυγχρονισµός έχασε την προωθητική δυναµική του. Η ελληνική προεδρία στην Ε.Ε. και οι Ολυµπιακοί Αγώνες δεν επέτρεπαν το ρίσκο κοινωνικών συγκρούσεων.

Έτσι η φθορά άρχισε να γίνεται µεγάλη, παρ’ όλο που η Κύπρος µπήκε στην Ε.Ε. και η Ελλάδα στην Ευρωζώνη».

«Πώς µπήκαµε; Χωρίς αντισταθµιστικά; Χωρίς µεταρρυθ­µίσεις; Η οικονοµία της δραχµής πώς θα προσαρµοστεί στην οικονοµία του ευρώ; Υπάρχει κενό…» µουρµούρισε, αλλά συνέχισε την ανάγνωση.

«Τέλη του 2003 ο Σηµίτης είχε πειστεί ότι θα έχανε και µε µεγάλη διαφορά στις εκλογές του 2004. Αποφάσισε να µην κα­τέβει στις εκλογές και έδωσε το “δαχτυλίδι της διαδοχής” στον Γιώργο».

Ο Αντρέας τινάχθηκε. «Λάθος, Γιώργο - λάθος!» φώναξε αυ­θόρµητα. «Έπρεπε ν’ αφήσει να πάει ο Σηµίτης σε εκλογές». Μετά δι­άβασε και τη συνέχεια. Νίκη του Καραµανλή του µικρού στις εκλογές του 2004. Τις εσωκοµµατικές περιπέτειες του Γιώργου. Τη δεύ­τερη εκλογική νίκη του Καραµανλή το 2007 και την επικράτηση του Γιώργου επί του Βε­νιζέλου. Μάλιστα διασκέδασε ιδιαίτερα µε τις γαργαλιστικές περιγραφές που έκαναν οι καλά πληροφορηµένες υπηρεσίες του Ελληνικού Τµή­µατος του Παραδείσου για τις αλλεπάλληλες γκά­φες του Βενιζέλου. «Είναι χαρακτηριστικό παρά­δειγµα ενός εξαιρετικού ευφυούς ανθρώπου µε χαµηλό όµως δείκτη συναισθηµατικής ωριµότητος», σκέφθηκε.

Η «Έκθεση» τελείωσε µε την πληροφορία ότι ο Γιώργος κέρδισε τις εκλογές του 2009 και είναι τώρα πρωθυπουργός της Ελλάδας!

Ο Αντρέας συγκινήθηκε. Έφυγε από τον «µά­ταιο», πλην όµως συναρπαστικό κόσµο µε πρωθυπουργό Παπανδρέου και γυρνάει πάλι στον «κόσµο της µαταιότητας» µε πρωθυπουργό Πα­πανδρέου… «Ίσως είναι και µια απόδειξη της µα­ταιότητάς του!» µουρµούρισε µε τη γνωστή αυτο­σαρκαστική του διάθεση. «Εάν στην επιστροφή µου δεν συναντούσα στην πρωθυπουργία έναν Παπανδρέου ή έναν Κα­ραµανλή, µάλλον θα ’χα προσγειωθεί σε λάθος χώρα…» σκέφθηκε µε µια κυνική ειρωνεία, µε την οποία του άρεσε να πειράζει τον εαυτό του. Στο τέλος της ενηµερωτικής έκθεσης υπήρχε ένα ιδιόγραφο υστερόγραφο του Αγίου Πέτρου.

«Μέχρι εδώ οι πληροφορίες. Όλα τ’ άλλα θα τα ανακαλύψεις µόνος σου! Αυτό θα είναι το ‘‘κόστος’’ της επιστροφής που τόσο ήθελες…».

Αυτό τον τάραξε λίγο. Δεν καταλάβαινε πού το πήγαινε ο Άγιος. Αλλά η προσµονή της επιστροφής κυριάρχησε στη σκέψη του. Έκλεισε το ipad, τέντωσε τα πόδια του και έκλεισε τα µάτια του…

Συνεχίζεται...

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση