Αφού το βλέπουμε ότι αυτοί οι πολιτικοί δεν μπορούν!

Όποιος εξακολουθεί να πιστεύει ότι το σημερινό πολιτικό σύστημα μπορεί να μας βγάλει από την κρίση και να λειτουργήσει ξαφνικά υπέρ του λαού, τότε, ή κομματικά ηλίθιος είναι ή προσωπικά συμφέροντα έχει.

Αυτοί οι πολιτικοί και αυτό το θεσμικό πολιτικό σύστημα που τους αναπαράγει, μας οδήγησαν εδώ που μας οδήγησαν. Και δεν ήταν κάτι που συνέβη ξαφνικά από τη μια στιγμή στην άλλη. Ήταν μια σειρά πολιτικών ενεργειών και πρακτικών που εκτυλίχτηκαν καθ’ όλη τη διάρκεια της μεταπολίτευσης και κυρίως μετά το 1981, πάνω που είχαμε συνέλθει από τα δάνεια των προηγουμένων αιώνων. Ένα πολιτικό σύστημα ζυμωμένο και ανδρωμένο μέσα από πολιτικές πρακτικές που εμφανίζουν θεατρικές δήθεν διαφορές μεταξύ κομμάτων και πολιτικών προς τα έξω (προς το λαό) και πραγματική πολιτική συμπαιγνία προς τα μέσα, ερήμην του λαού.

Ενώ δηλαδή τα κόμματα εμφανίζονται προς το λαό να αντιδικούν σκληρά, δημιουργώντας και διατηρώντας αντιμαχόμενα κομματικά ποίμνια ανύποπτων πολιτών, την ίδια στιγμή υπακούουν στα ίδια κρατικοδίαιτα αφεντικά, καθορίζουν από κοινού τις κρατικές επιδοτήσεις τους, αυτοαθωώνονται μεταξύ τους για διάφορα σκάνδαλα, το ένα παρέχει ασυλία στο άλλο, ψηφίζουν από κοινού τις αμοιβές των μελών τους, μοιράζουν τις κρατικές θέσεις, καθώς και τα ρουσφέτια των εκλογικών πελατειών τους, συγγενεύουν μεταξύ τους και γενικά καλά κρατούν και βολεύουν το καθεστώς τους σε βάρος του λαού που εξακολουθεί να εμπιστεύεται αυτούς τους πολιτικούς και αυτό το αυτονομημένο από την κοινωνία πολιτικό μόρφωμα.

Τίθεται λοιπόν το ερώτημα. Πιστεύει κανείς ότι αυτοί οι πολιτικοί, με την νοοτροπία που έχουν και αυτό το θεσμικό πολιτικό σύστημα που θέλοντας ή μη τους αναπαράγει, μπορούν άραγε, ξαφνικά να αλλάξουν, να απαρνηθούν τα συμφέροντά τους και τη συντεχνία τους και να θυσιαστούν υπέρ του λαού.

Ακόμα και να υπήρχαν σήμερα τέτοιοι «άγιοι άνθρωποι», θα τους το επέτρεπαν άραγε τα μεγαλοσυμφέροντα των κρατικοδίαιτων αφεντικών τους; Όχι βέβαια.

Επομένως μια είναι η λύση και αυτός θα πρέπει να είναι ο λαϊκός στόχος. Ανακάτεμα της τράπουλας και θέσπιση νέων κανόνων παιχνιδιού. Δηλαδή άλλα πρόσωπα και άλλοι θεσμοί.

Από την αρχή είχαμε επισημάνει ότι η πλατεία θα εκφυλισθεί, αφού δεν βάζει τα σωστά αιτήματα.

Ας ελπίσουμε ότι από το Σεπτέμβριο θα τα βάλει.

Γιατί η πλατεία θα επανέλθει σκληρότερη...

Πηγή

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση