Πουλάνε την ψυχή μας
Καλοκαίρι 2011
Σε μια αμουδιά των Κυθήρων, απο αυτές που το Ελληνικό γαλάζιο ξαπλώνει γλυκά, κύμα με το κύμα, βρέθηκα να κοιτώ τον ορίζοντα για ώρα. Από τις πρώτες στιγμές που βρέθηκα εκεί άρχισαν να υποχωρούν οι “πίσσες” που κατακάθονται στα μονοπάτια των σκέψεων και να “ανακαλύπτουν” το μεγαλείο του τόπου και της στιγμής. Τα ατελείωτα κορναρίσματα και οι μηχανικοί θόρυβοι που αποτελούν το ηχητικό τοπίο της πόλης, έδωσαν τη θέση τους στον παφλασμό του νερού και στο ρεσιτάλ του τζίτζικα.Η εικόνα… αυτό που βλέπω γύρω μου… χρειάζεται πολλές αναγνώσεις για παραδεχθώ πως είναι κομάτι της πραγματικότητας κι όχι της φαντασίας. Ένας μικρός αμουδερός μέσα στα βράχια κόλπος, που για να βρεθείς εκεί πρέπει να βρέξεις τα πόδια μέχρι το γόνατο. Και στην άκρη του μια διαμπερής σπηλιά που οδηγεί σε έναν μικρότερο κολπίσκο, με δυο φώκιες να ψεφτοδαγκώνονται τεμπέλικα.
Η θάλασσα τόσο διάφανη και τόσο γνώριμη… αφού γνωριζόμαστε από τα βάθη της προϊστορίας. Άν κάποιος θέλει να λογίζεται για Έλλην θα πρέπει να έχει την αγάπη της και να τη σέβεται.
Για εφόδια, παγωμένο νερό από πηγή των Κυθήρων (κοντά στους καταράκτες), λίγο ψωμοτύρι με τομάτα και μερικά φρούτα. Φρούτα που μαζέψαμε… σύκα, αχλάδια, μήλα, φραγγόσυκα και σταφύλια που “φυτρωναν” αδέσποτα” δίπλα στα δρομάκια του νησιού. Ακόμα και σκόρδα και τοματούλες “άνυδρες” υπήρχαν για το εκπαιδευμένο μάτι.
Δεν γνωρίζω άλλο τρόπο καλύτερο που να φέρνει τις αισθήσεις το μέγιστο με τόσο αβίαστο τρόπο. Δε νομίζω να υπάρχει χρηματικό ποσό που να μπορεί να ικανοποιήσει την ανθρώπινη πληρότητα όσο το “δωρεάν” αυτού του τόπου. Αυτό είναι ο μεγαλείο της χώρας μου. Δίνει απλόχερα όσα της ζητήσεις… απλώς έχουμε ξεχάσει πως να ζητάμε.
Κι έρχονται τώρα τα κουστουμαρισμένα αποβράσματα να κοστολογίσουν το άπειρο… Αυτά τα κοπρισμένα μυαλά όταν βλέπουν αυτό που περιέγραψα το πρώτο πράγμα που κάνουν είναι να βγάλουν κομπιουτεράκι. Πέντε ο βράχος, δέκα η σπηλιά, τρεις οι φώκιες, επτά η άμμος… σούμα τόσο… φορέας αποκρατικοποιήσεων και στο επόμενο πλάνο εγώ γκαρσόνι να σερβίρω πολυεθνικά μοχίτο στον κωλόχονδρο Ολανδό και τον καψαλισμένο απόγονο του Αλάριχου.
Όποιος λογίζει τον εαυτό του Έλληνα να το καταλάβει καλά πως αυτά έχουν στο μυαλό τους κι αυτό θα κάνουν. Ίσως είναι η τελευταία φορά που θα είσαι ο ιδιοκτήτης του δικού σου – από χιλιάδες χρόνια – τόπου.
Το κατάλαβες;
Αν δεν το κατάλαβες, λυπάμαι μόνο εμένα που κατάλαβα.
Αναρτήσεις
Όταν οι Δυτικοευρωπαίοι πήγαν να αρπάξουν τα τελευταία εδάφη που είχαν απομείνει στους Ινδιάνους της Αμερικής, σκότωσαν πολλούς άντρες και άρπαξαν πολλά γυναικόπαιδα της φυλής Σιού, μέχρι να τους πάρουν τα βουνά εκείνα που στα έγκατά τους είχαν φλέβες από χρυσό. Κοντά και πάνω στα βουνά αυτά ζούσαν πολλά χρόνια οι Ινδιάνοι, με δέος και σεβασμό για τη φύση, χωρίς να σκεφτούν ποτέ να τα τρυπήσουν, να τα σπάσουν, για να βγάλουν κέρδος από τα σπλάχνα τους.
ΑπάντησηΔιαγραφήΈτσι και οι Έλληνες ακουμπούσαν πάντα στη μεγάλη γαλάζια αγκαλιά, την ταξίδευαν και γευόντουσαν τα δώρα της, χωρίς να σκεφτούν ποτέ να εκμεταλλευθούν αυτά που έκρυβε κάτω από το βυθό της.
Αν η "ψυχή" μας, μεταφορικά, είναι η θάλασσα, όπως λένε οι ποιητές μας, τότε ναι, θα προσπαθήσουν οι απόγονοι των ίδιων εκείνων που έσφαξαν τους Ινδιάνους να πουλήσουν αυτά που κρύβονται κάτω από τον ζωντανό οργανισμό που τρέφει την πατρίδα μας εδώ και αιώνες, αλλά εμείς δεν σκεφτήκαμε ποτέ να εκμεταλλευτούμε.
Όμως δεν θα μπορέσουν να πουλήσουν την ψυχή μας. Δεν πουλιέται και δεν αγοράζεται η ελληνική ψυχή.
Πολύ ωραία η περιγραφή σου για αυτήν την "άκρη" της Ελλάδος.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚατανοώ πλήρως τον προβληματισμό σου και συμφωνώ απόλυτα.
Δυστυχώς πιστεύω ότι λίγοι κατανοούν την ουσία του πραγματικού προβλήματος που είναι η ΣΚΛΑΒΙΑ.
Θα συμφωνήσω και με τον ανώνυμο 10,54 οτι το μόνο που δεν μπορούν να πάρουν είναι η ψυχή μας.
Ανωνυμε 27/11 9.38
ΑπάντησηΔιαγραφή''το μονο που δεν μπορουν να παρουν ειναι η ψυχη μας''.
Φοβαμαι οτι δεν θα μπορεσουν να μας την παρουν,οχι επιδη δεν πουλιεται και δεν αγοραζεται η Ελληνικη ψυχη,αλλα επειδη φροντισαμε να την χασουμε πολυ πριν χρειαστει να την πουλησουμε.