Μήπως δεν πρέπει να ανησυχούμε εμείς, αλλά αυτοί που μας εκβιάζουν;

• Το αδιαμφισβήτητο γεγονός, σε κάθε περίπτωση δανεισμού είναι ένα: Ανησυχεί αυτός που δάνεισε. Στην Ελλάδα, όποιος δεν το γνωρίζει αυτό, γίνεται υπουργός Οικονομικών ή πρωθυπουργός…

Πέρασε παραπάνω από ένας χρόνος που το μνημόνιο μπήκε στη ζωή μας. Όλο αυτό το διάστημα και προκειμένου να μην ανησυχήσουν οι δανειστές μας, οι Έλληνες πολίτες έχουν δεχθεί μία σωρεία αφαίρεσης πολιτικών, οικονομικών και ανθρωπίνων δικαιωμάτων τους. Έχουμε γίνει δέκτες συνεχών ληστρικών επιθέσεων του δημοσίου, έχουμε βιώσει 17 αλλαγές του φορολογικού νομοσχεδίου, διολισθαίνουμε καθημερινά σε χειρότερο βιοτικό επίπεδο, ενώ οι εκπλήξεις δεν λένε να σταματήσουν από το τσίρκο ΠΑΣΟΚ, που εσχάτως αποφάσισε να μετονομαστεί σε ΜΠΑΤΣΟΚ, χτυπώντας ανελέητα πολίτες που διαδήλωναν για την απώλεια των δικαιωμάτων τους. Έχουμε πλέον μετατραπεί σε έναν λαός που ζει χωρίς υγεία, χωρίς παιδεία, χωρίς κοινωνική ασφάλιση… Υπάρχουμε μόνο για να μπορεί η μνημονιακή κυβέρνηση Παπανδρέου να εισπράττει και να παραδίδει τον φόρο «αίματος» στις κατοχικές δυνάμεις της χώρας.

Ζώντας, λοιπόν, μέσα σε ένα κλίμα τρόμου που αποπειρώνται οι κυβερνώντες να το ενισχύουν (ενίοτε και με νεκρούς) μέσα από παρακρατικούς μηχανισμούς, χωρίς να το αντιλαμβανόμαστε «δανειζόμαστε» την «τακτική Γκάντι», αφού δεχόμαστε σχεδόν βουβά και δεν επαναστατούμε κατά εκείνων που έχουν βαλθεί να μας πάρουν τα πάντα, επειδή οι ίδιοι ισχυρίζονται ότι τους χρωστάμε… Αυτή η στάση της «απάθειας», της «βουβής παρακολούθησης», της μη αντίδρασής μας, έχει κατορθώσει να εκθέσει την σκοπιμότητα (και όχι την ανικανότητα) της αποτυχίας της κυβέρνησης, αλλά και του μνημονίου. Κι αυτό, επειδή οι σχεδιαστές του μνημονίου γνώριζαν πολύ καλά πως δεν πρόκειται να πετύχει το «πόνημά» τους. Βασιζόντουσαν, όμως, στην αντίδρασή μας, στην επανάστασή μας που είχαν προγραμματίσει και είχαν εξασφαλίσει τον έλεγχο της… Μόνο που σκεφτόντουσαν να μας πλασάρουν αμέσως μετά το φταίξιμο της αποτυχίας των μέτρων, λόγω… της αντίδρασής μας!!!

Επειδή όμως οι «δανειστές» μας βιάζονται (όπως κατά κανόνα λειτουργούν οι κλέφτες), τις τελευταίες ημέρες βιώνουμε σειρά παράλογων απαιτήσεων που ξεπερνούν τα όρια ακόμη και της γελοιότητας. Απαιτούν να πάρουν (λόγω του χρέους μας) όλες τις πλουτοπαραγωγικές πηγές της χώρας. Και απαιτούν να τα πάρουν τοποθετώντας δικούς τους ανθρώπους στην αξιολόγηση και στην πώληση, η οποία μάλιστα θα γίνεται απευθείας και χωρίς να μεσολαβεί το Ελληνικό Κράτος!!! Ίσως κάποιοι σκεφθούν πως έτσι είναι καλύτερα, επειδή τα δικά μας τα λαμόγια δεν θα μπορέσουν να πάρουν και άλλες μίζες, και άλλες προμήθειες και άλλες χορηγείες… Ίσως να είναι κι έτσι, αλλά μήπως θα πρέπει να δούμε τις απαιτήσεις της τρόικας περισσότερο απλοϊκά, για να κατανοήσουμε το μέγεθος και την «εντιμότητα» του συγκεκριμένου εγχειρήματός της, το οποίο απαιτούν να γίνει δεκτό –χωρίς δεύτερη κουβέντα- από την Ελλάδα και όλους εμάς, που πρέπει να υπακούσουμε στις εντολές και τις επιθυμίες των δανειστών μας;

Ας υποθέσουμε πως έχουμε μία οικογένεια, η οποία χρωστάει 100.000 ευρώ σε μία τράπεζα. Τα μέλη της οικογένειας αναγνωρίζοντας το χρέος κάνουν εξοικονόμηση χρημάτων, λιγοστεύοντας τα έξοδά τους και μειώνοντας και το βιοτικό τους επίπεδο. Όμως, επειδή τα έσοδα μηνιαίως ανέρχονται στα 1.100 ευρώ και η οικογένεια αποτελείται από 5 μέλη, πολύ σύντομα διαπιστώνουν πως δεν είναι δυνατόν να ξεχρεώσουν ποτέ, αφού οι τόκοι τρέχουν και κεφαλαιοποιούμενοι επανατροφοδοτούν το χρέος, το οποίο συνέχεια αυξάνεται αντί να μειώνεται!!!
Η τράπεζα τότε αποφασίζει να προτείνει στην οικογένεια να πουλήσει μία γκαρσονιέρα που ενοικιάζει, να κατασχέσει την σύνταξη της γιαγιάς και να μειώσει ακόμη περισσότερο τον μισθό που μπαίνει στο σπίτι… Η τράπεζα, σαφέστατα, δεν ενδιαφέρεται εάν θα επιζήσει η οικογένεια. Θέλει να ικανοποιηθούν οι απαιτήσεις της.
Τότε η οικογένεια έχει ένα δίλημμα: Ή θα δεχθεί τους όρους της τράπεζας και σε σύντομο χρονικό διάστημα θα λιμοκτονήσει έως θανάτου αφού θα στερηθεί τις πηγές των λίγων εσόδων της, ή θα αρνηθεί το αίτημα της τράπεζας και θα προχωρήσει σε άρνηση πληρωμής με ταυτόχρονη προσφυγή στην Δικαιοσύνη, ή θα ζητήσει από την τράπεζα να αποφασίσει πως δεν μπορεί να αποπληρωθεί ολόκληρο το χρέος δεχόμενη ταυτόχρονα την επανασυζήτηση του ποσού του χρέους, του επιτοκίου και του χρόνου αποπληρωμής του…
Εσείς τι λέτε ότι θα κάνει η οικογένεια;

Σε αυτήν ακριβώς την κατάσταση βρίσκεται η χώρα μας σήμερα. Σε αυτήν ακριβώς την κατάσταση βρέθηκε η χώρα μας και πέρυσι. Πέρυσι ο Γιώργος Παπανδρέου είδε ως μονόδρομο(;) την επιβολή του μνημονίου μέσω μίας μοναδικής στα παγκόσμια χρονικά δανειακής σύμβασης. Φέτος, το παιχνίδι έχει «χοντρύνει». Η τρόικα απαιτεί να πάρει όλες τις πλουτοπαραγωγικές πηγές της χώρας, προκειμένου να αποπληρωθεί ένα μέρος του δανείου!!! Μάλιστα, επιθυμεί να αναλάβει μέσω δικούς της ανθρώπου (του τραπεζικού συστήματος) και την διακυβέρνηση της χώρας, προκειμένου να ελέγχει καλύτερα την αφαίμαξη της χώρας, επιβάλλοντας «δια ροπάλου» την ισχύ της… Αυτό, μάλιστα, θέλουν οι «δανειστές» μας να γίνει χωρίς την διενέργεια εκλογών!!! Βέβαια, αποφεύγουν να πούνε στους πολίτες πως το χρέος θα αποπληρωθεί μέχρι ενός σημείου και όχι ολόκληρο… Και αυτό σημαίνει πως ενώ θα πάρουν από την χώρα οτιδήποτε μπορεί να παράξει κέρδος για να δοθεί στην αποπληρωμή του χρέους, το υπόλοιπο του χρέους αυτόματα θα αυξάνεται λόγω αδυναμίας πληρωμής του!!! Και η ζωή συνεχίζεται, εις υγείαν των κορόιδων…

Πάντα όμως, υπάρχει η περίπτωση της άρνησης του μνημονίου και φυσικά της πληρωμής του χρέους. Και αυτό μπορεί να το κάνει η αμέσως επόμενη κυβέρνηση, που απαιτείται να μην είναι κυβέρνηση Παπανδρέου. Το μνημόνιο ψηφίσθηκε ως απλός νόμος, με ψήφους 150+. Ως εκ τούτου μπορεί από μία επόμενη Βουλή να ψηφισθεί άλλος νόμος, ο οποίος θα ακυρώνει το μνημόνιο. Και γιατί να ψηφιστεί άλλος νόμος; Επειδή το μνημόνιο είναι παράνομο, αφού επιβλήθηκε χωρίς την σύμφωνη γνώμη των πολιτών, αλλά κυρίως επειδή επιβλήθηκε μέσα από μία δανειακή σύμβαση η οποία πέραν της μοναδικότητάς της απαιτεί και επιβάλει την παύση της ανεξαρτησίας και της εθνικής κυριαρχίας της χώρας, παραδίδοντας στους «δανειστές» το δικαίωμα οποιασδήποτε διαχείρισης έως ότου ικανοποιήσουν τις απαιτήσεις που εκείνοι θέτουν, χωρίς δικαίωμα αντίλογου ή προσφυγής στην Δικαιοσύνη εκ μέρους της Ελληνικής κυβέρνησης. Η δανειακή αυτή σύμβαση στο άρθρο 14 παρ. 5 ρητά και αμετάκλητα παύει το υπάρχον πολίτευμα, καταλύει το Σύνταγμα και ορίζει σαφέστατα πως το δημόσιο χρέος είναι ταυτόχρονα και χρέος όλων των πολιτών, των οποίων η περιουσία αυτοδίκαια (σύμφωνα με την σύμβαση) μπορεί να περιέλθει στην ιδιοκτησία οιουδήποτε δανειστή την επιθυμήσει. Όσο τραγικό κι αν ακούγεται αυτό, το τραγικότερο είναι πως οι δανειστές έχουν δικαίωμα πώλησης του χρέους σε τρίτους (π.χ. Τουρκία, Σκόπια, Βουλγαρία, Αλβανία κ.α.) οι οποίοι μπορούν να απαιτήσουν παντί τρόπω την (άμεση) εξόφλησή τους…! Η χώρα, δηλαδή, με την δανειακή σύμβαση (η οποία δεν έχει ψηφισθεί από τη Βουλή) μεταβάλλεται σε χώρο προς εκμετάλλευση, πώληση, ενοικίαση, επινοικίαση ή οτιδήποτε επιθυμήσει ο δανειστής! Οι δε κάτοικοι, αντιμετωπίζονται ως μηχανές παραγωγής χρήματος – κέρδους του δανειστή… ο οποίος έχει δικαίωμα απόφασης στην ζωή ή στον θάνατό τους, αφού μπορεί οποιαδήποτε στιγμή να αποφασίσει αύξηση των φόρων, μείωση των μισθών, αύξηση τιμών των προϊόντων, παύση συνταξιοδοτήσεων, μείωση εξόδων στην Παιδεία, στην Υγεία κ.α. Και όλα αυτά, χωρίς «φως στο τούνελ», αφού μέρος του χρέους συνεχίζει να υφίσταται και να αυξάνεται λόγω μη ικανότητας αποπληρωμής του…

Ερχόμενοι σήμερα στο σημείο αυτό, οφείλουμε να αποφασίσουμε τι θέλουμε να κάνουμε. Και οφείλουμε να το αποφασίσουμε εμείς. Γιατί, η κυβέρνηση σκέφτεται να βάλει και δεύτερο μνημόνιο στην «πλάτη» μας… Βέβαια, λογικά αναρωτιέται ο καθένας: Μα, αφού οι δανειστές μας γνωρίζουν πως δεν μπορούμε να τους αποπληρώσουμε, τότε γιατί επιμένουν να μας «χρεώσουν» με ένα ακόμη μνημόνιο; Η απάντηση είναι απλή. Έτσι θα μας δέσουν ακόμη περισσότερο, έτσι θα αρπάξουν ακόμη περισσότερα, έτσι θα επιφέρουν μεγαλύτερη σύγχυση, παρατείνοντας ακόμη περισσότερο την παράνομη παραμονή τους κερδίζοντας από το «αίμα» μίας ολόκληρης χώρας. Αυτό το έχουν ήδη κατορθώσει μία φορά, αφού στην δανειακή σύμβαση έχουν ορίσει να ισχύουν οι κανόνες που ορίζει το Αγγλικό Δίκαιο…! Κι επειδή σκέφτηκαν πως το Αγγλικό Δίκαιο ίσως να καμφθεί από λογικά επιχειρήματα, όρισαν ως υπεύθυνο Δικαστήριο το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, το οποίο δεν έχει καμία απολύτως αρμοδιότητα στο συγκεκριμένο θέμα. Όπως λέει και ο λαός «πιασ’ το αυγό και κούρεφ’ το»… Μας έβαλαν (νομίζουν) δηλαδή, σε έναν τέτοιο κυκεώνα, που είναι σχεδόν αδύνατο να ξεφύγουμε, αφού ακόμη και αν δικαιωθούμε, οι ίδιοι οι δανειστές μας δεν θα δεχθούν την απόφαση λόγω… αναρμοδιότητας!!!

Τι θα γίνει, όμως, αν αρνηθούμε να πληρώσουμε;

Πρώτον, θα δημιουργήσουμε πρόβλημα σε μία σειρά τραπεζών (Ελληνικών και ξένων), οι οποίες θα κλονιστούν από την χασούρα. Αυτόματα, θα δημιουργήσουμε πρόβλημα στο κύρος της ευρωζώνης και στην ικανότητά της να ελιχθεί χωρίς να «κάψει» κανένα μέλος της. Μάλιστα, δεδομένων και των δημοσιευμάτων του παγκοσμίου τύπου, η ευθύνη θα βαρύνει στις πλάτες των ισχυρών της ευρωζώνης, οι οποίοι θα φανούν ως «χασάπηδες» των μη ισχυρών μελών. Αυτό ίσως να αποτελέσει και λόγω διάλυσης της Ευρωπαϊκής Ένωσης και κατάργηση του ίδιου του ευρώ, το οποίο θα εμφανισθεί ως νόμισμα ασταθές, του οποίου η αξία εξαρτάται από μία κοινή ευρωπαϊκή πολιτική, η οποία δεν υπάρχει. Με απλά λόγια, στο νομισματικό πόλεμο νικητής θα βγει το δολάριο και η χασούρα των ευρωπαϊκών τραπεζών θα μεγαλώσει ακόμη περισσότερο…

Δεύτερον, θα περάσουμε ως χώρα σε μία φάση διεθνούς αμφισβήτησης (από τις «αγορές»). Θα αναγκαστούμε να επιστρέψουμε στη δραχμή και θα παυθεί πολύ σύντομα κάθε εισαγωγική (υψηλό κόστος αγαθών) ή εξαγωγική δραστηριότητα (ανυπαρξία πρώτων υλών). Σε αυτό το σημείο θα πρέπει να προλάβουμε να οργανώσουμε πρώτιστα την αγροτική μας παραγωγή (την οποία φρόντισαν να εκτελέσουν όλες οι μεταπολιτευτικές κυβερνήσεις) προκειμένου να μπορούμε να τρεφόμαστε. Ταυτόχρονα θα πρέπει να ενισχυθεί το υγιές Ελληνικό επιχειρηματικό δαιμόνιο, να στηριχθεί από το κράτος προκειμένου να μπορέσει να γίνει ανταγωνιστικό στις διεθνείς αγορές. Βέβαια, εξυπακούεται πως θα πρέπει να κρατικοποιηθούν όλες οι τράπεζες, για να μην υπάρξουν φαινόμενα κερδοσκοπίας εις βάρος της χώρας (έχουν συμβεί πάμπολλες φορές κατά το παρελθόν και συνεχίζει το φαινόμενο αυτό να υφίσταται μέχρι και σήμερα). Η αλλαγή της οικονομικής πολιτικής, με άμεση μείωση φόρων και έλεγχο τιμών των αγαθών είναι κάτι αυτονόητο. Η χώρα θα πρέπει να αποκτήσει τον αυτο-έλεγχό της και η κυβέρνηση να ορίζει την οικονομία με βάση το συμφέρον των πολιτών και όχι των μεσαζόντων. Θα είναι μια δύσκολη περίοδος, αλλά σχετικά σύντομα θα μπορέσουμε να ανταπεξέλθουμε, αφού θα έχουμε φροντίσει για νέες οικονομικές συμμαχίες και ανοίγματα σε νέες αγορές. Το σημαντικότερο όλων είναι ότι θα κρατάμε την ζωή και το μέλλον μας στα χέρια μας. Στα δικά μας χέρια και όχι στα χέρια δανειστών που μας βλέπουν σαν στατιστικούς αριθμούς. Γιατί, όσο και αν δεν μπορούμε να το κατανοήσουμε, σήμερα είμαστε αριθμοί και όχι άνθρωποι. Γι αυτό έχουν φροντίσει πολύ καλά και επί πολλά χρόνια κάποιοι πολιτικοί «νούμερα»… Εξάλλου, το πόσο «σοβαρό» είναι το παγκόσμιο σύστημα που διακαώς επιθυμούν κάποιοι (ένας από αυτούς και ο Γιώργος Παπανδρέου) να επιβάλουν στον πλανήτη, φάνηκε από την περίπτωση του Στρος Καν. Η παγκόσμια οικονομία, εξαρτάται από τις άρρωστες διαθέσεις ενός τραπεζικού και από την επιμονή στην εντιμότητα μιάς καμαριέρας…! Αυτά δεν είναι θεμέλια παγκόσμιου οικονομικού – πολιτικού συστήματος, αλλά τρίχα από τους κοχόνες του σκύλου μου…

Τι έχουμε να πούμε σε όλα αυτά; Τι έχουμε να σκεφτούμε; Τι έχουμε να κάνουμε; Οτιδήποτε και αν είναι αυτό, πρέπει να γίνει σύντομα. Έπρεπε να γίνει εχθές. Κάθε μέρα που αφήνουμε τους τοκογλύφους να ορίζουν τις ζωές μας, τόσο πιο δύσκολη κάνουμε την ανόρθωσή μας… Μπορούμε; Ας το κάνουμε. Δεν μπορούμε; Ας σωπάσουμε για πάντα…

Κωνσταντίνος

Η φωτοσύνθεση είναι από το "Γρέκι"

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση