Ο απολογισμός μιας απεργίας πείνας

Οι εξουθενωμένοι απεργοί πείνας ζητωκραυγάζουν για τη νίκη τους κατά της Ελληνικής νομοθεσίας την ίδια στιγμή που οι κυβερνώντες δηλώνουν ότι δεν έκαναν πίσω στον εκβιασμό των απεργών. Τότε, αυτοί οι άνθρωποι γιατί πανηγυρίζουν; Και πού βρήκαν τις δυνάμεις μετά από απεργία πείνας 44 ημερών να ζητωκραυγάζουν τη νίκη τους; Ανυπέρβλητο το μέγεθος της κυβερνητικής υποκρισίας, ανυπέρβλητο το μέγεθος της παραβίασης των νόμων...

• Του Σταύρου Λυγερού

Το γεγονός ότι η απεργία πείνας στο μέγαρο Υπατία έληξε χωρίς ανθρώπινες απώλειες και επεισόδια, είναι αναμφίβολα θετικό. Από πολιτικής απόψεως, όμως, υπήρξε τίμημα. Η Πολιτεία δεν προσέφερε μόνο καθεστώς έμμεσης νομιμοποίησης στους απεργούς με τη μορφή της ανοχής. Εκανε και δύο παραχωρήσεις, που αφορούν το σύνολο των λαθρομεταναστών. Πρώτα μείωσε τον αριθμό των ενσήμων για τη διατήρηση της άδειας εργασίας και στη συνέχεια μείωσε τα έτη (παράνομης) παραμονής στη χώρα από δώδεκα σε οκτώ, προκειμένου να υποβληθεί αίτηση νομιμοποίησης.

Οσο κι αν είναι κατανοητή η σκοπιμότητα να δοθεί ένα τέλος σ’ αυτή την υπόθεση, οι παραχωρήσεις της κυβέρνησης και η εικόνα υπουργών να διαπραγματεύονται με λαθρομετανάστες έστειλαν το λάθος μήνυμα. Επιβεβαίωσαν ότι η Πολιτεία είναι εκβιάσιμη και έδωσαν την ευκαιρία στους «επαγγελματίες» προστάτες των λαθρομεταναστών όχι μόνο να δημιουργήσουν ένα μείζον πολιτικό γεγονός, αλλά και να σημειώσουν μια κάποια πολιτική νίκη, η οποία δημιουργεί προηγούμενο.

Το χειρότερο είναι ότι η δημόσια συζήτηση περιορίσθηκε στην κατάληψη της Νομικής και στην απεργία πείνας, αντί αυτή η υπόθεση να λειτουργήσει ως αφορμή για να τεθεί επί τάπητος το ίδιο το πρόβλημα και όχι τα συμπτώματά του. Και το πρόβλημα είναι ότι πάνω από το 80% των λαθρομεταναστών που εισέρχονται συνολικά στην Ευρώπη, εισέρχεται στην Ελλάδα. Επειδή η είσοδος είναι εύκολη, αλλά η έξοδος δύσκολη, ο κύριος όγκος καταλήγει να λιμνάζει εδώ. Η διαρκής, όμως, συσσώρευση λαθρομεταναστών, που εκ των πραγμάτων αδυνατούν να βρουν εργασία και όποτε βρίσκουν είναι «μαύρη» και κακοπληρωμένη, λειτουργεί σαν θερμοκήπιο για την ανομία και την εγκληματικότητα, επιβαρύνει τις κοινωνικές υποδομές και υπονομεύει τις κοινωνικές ισορροπίες. Παρ’ όλα αυτά, ουκ ολίγοι Ελληνες –κατά κανόνα όσοι δεν βιώνουν τις συνέπειες– συνεχίζουν να προσεγγίζουν το κρίσιμο και σύνθετο πρόβλημα της λαθρομετανάστευσης με συναισθηματικές κορόνες και με σημειολογική δαιμονοποίηση ορισμένων μέτρων, όπως ο φράκτης. Στην πραγματικότητα, έχουμε μία εκδοχή της τρομοκρατίας του «πολιτικά ορθού». Η ανοχή της λαθρομετανάστευσης έχει αναγορευθεί σε κριτήριο προοδευτισμού! Μετά το λάθος μήνυμα που έστειλε με τον νόμο περί ιθαγένειας, η κυβέρνηση Παπανδρέου δηλώνει ότι θα απελαθούν όλοι οι λαθρομετανάστες που δεν δικαιούνται προστασίας. Ελάχιστα, όμως, κάνει προς αυτή την κατεύθυνση. Για να γίνει πράξη αυτή η δήλωση, πρέπει ταυτοχρόνως να αναληφθεί δράση σε τέσσερα επίπεδα:

1. Λήψη δραστικών μέτρων για αποτροπή της παράνομης εισόδου, όπως π.χ. η κατασκευή του φράκτη, για να κλείσει η εύκολη δίοδος στα βόρεια του νομού Εβρου. Τα μέτρα αυτά δεν θα μηδενίσουν, αλλά θα συρρικνώσουν τις ροές, κι αυτό είναι πολύ σημαντικό.

2. Ξεκαθάρισμα των συσσωρευμένων αιτήσεων για πολιτικό άσυλο. Αυτό έχει ήδη αρχίσει να γίνεται.

3. Επειδή ελάχιστοι λαθρομετανάστες δέχονται να επαναπατρισθούν οικειοθελώς, επειδή οι χώρες προέλευσης δίνουν με το σταγονόμετρο τα αναγκαία έγγραφα για την απέλαση πολιτών τους που βρίσκονται παράνομα στην Ελλάδα και επειδή η Αθήνα έχει περιορισμένη δύναμη πίεσης των χωρών προέλευσης, τη διαδικασία αυτή πρέπει να αναλάβει η Ε.Ε. Το ίδιο και τη διαδικασία επαναπροώθησης στην Τουρκία. Δεν αρκεί η ελληνική πλευρά να ζητάει από τους εταίρους μόνο τη μη εφαρμογή της συμφωνίας «Δουβλίνο ΙΙ». Πρέπει να απαιτήσει την υιοθέτηση μιας κοινής ευρωπαϊκής μεταναστευτικής πολιτικής, εξοπλισμένης με τους αναγκαίους πόρους και τα κατάλληλα πολιτικά εργαλεία. Oι εταίροι βολεύονται με το γεγονός ότι η Ελλάδα έχει μετατραπεί σ’ ένα είδος ανθρώπινης «χωματερής», που προστατεύει τους ίδιους από τα κύματα των λαθρομεταναστών. Για να κάμψει την απροθυμία τους, το μόνο όπλο που διαθέτει η Αθήνα είναι να τους απειλήσει ότι θα πάψει να λειτουργεί σαν ανάχωμα.

4. Μηδενική ανοχή στη «μαύρη εργασία». Οσες επιχειρήσεις απασχολούν λαθρομετανάστες θα πρέπει να τιμωρούνται με εξοντωτικά πρόστιμα. Εάν και όποτε κριθεί ότι η ελληνική οικονομία χρειάζεται πρόσθετο εργατικό δυναμικό, ας εφαρμοσθεί μια πολιτική οργανωμένης νόμιμης μετανάστευσης, η οποία θα αποτρέψει τα φαινόμενα υπερεκμετάλλευσης, «μαύρης εργασίας» και ρατσισμού. Αυτή είναι από ηθικής και πολιτικής απόψεως προοδευτική λύση και όχι η εκ του ασφαλούς επίδειξη ανθρωπισμού, που συχνά υπερβαίνει τα όρια της υποκρισίας.

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση