Πόλεμος νεύρων από την Άγκυρα στο Ανατολικό Αιγαίο

Η σημερινή έξοδος του –έτσι κι αλλιώς παροπλισμένου λόγω παλαιότητας συστημάτων- ερευνητικού τουρκικού πλοίου «Πίρι Ρέις» σηματοδοτεί τις διαθέσεις της Άγκυρας, μετά την απαντητική προκλητική ρηματική της ανακοίνωση στον ΟΗΕ, με βάση την οποία αμφισβητεί ευθέως την Ελληνική υφαλοκρηπίδα και δεν αναγνωρίζει την Ελληνική ΑΟΖ.

Το τουρκικό ερευνητικό πλοίο, κινούμενο σε μία «νόμιμη» πορεία εντός των τουρκικών χωρικών υδάτων, φέρεται να μετέχει σε έρευνες σε περιοχές που η Άγκυρα έχει δεσμεύσει με σχετική NAVTEX, οι οποίες και θα διαρκέσουν μέχρι 5 Απριλίου. Ουσιαστικά, όμως, η Άγκυρα περνάει στην πρώτη της «ενέργεια» απέναντι στην Αθήνα, η οποία φαίνεται πως παρακολουθεί εκ του σύνεγγυς, όχι με ιδιαίτερη έκπληξη, αλλά χωρίς να έχει διάθεση να δώσει μία «παραδειγματική απάντηση» στην γείτονα –αλλά αποδεδειγμένα όχι φίλη χώρα- Τουρκία.

Τι επιδιώκει, όμως, πραγματικά η θρασύτατη αυτή κίνηση εκ μέρους της Τουρκίας;

Πρώτον, ότι δεν σκοπεύει να υποχωρήσει από την δηλωμένη θέση της πως δεν αναγνωρίζει δικαιώματα της Ελλάδας, ακόμη και εάν αυτά προκύπτουν από διεθνείς συνθήκες ή από το διεθνές Δίκαιο Θαλασσών.

Δεύτερον, η Άγκυρα γνωρίζει πάρα πολύ καλά την οικονομική, αλλά κυρίως την πολιτική αδυναμία της Ελληνικής κυβέρνησης, γεγονός το οποίο προσδοκά από την πλευρά της πως θα μπορέσει να το εκμεταλλευτεί στον μέγιστο δυνατό βαθμό, μέσω της πίεσης που φαίνεται πως αποφάσισε να μεταβάλλει, αφήνοντας τα λόγια και τις ανακοινώσεις και περνώντας σε πράξεις, που μόνο ως φιλικές δεν μπορούν να χαρακτηρισθούν.

Τρίτον, η τουρκική εξωτερική πολιτική γνωρίζει πάρα πολύ καλά πως οι προτεραιότητες της κυβέρνησης Σαμαρά είναι καθαρά οικονομικές, γεγονός που αντανακλά στην ουσιαστική μείωση σχεδιασμού και υλοποίησης πολιτικών και στρατιωτικών κινήσεων, οι οποίες είναι ικανές να δημιουργήσουν και να λειτουργήσουν ως σοβαρά ανασταλτικά «αναχώματα» απέναντι στην γεμάτη απειλές τουρκική τακτική.

Τέταρτον, η έξοδος του Πίρι Ρέις και η όλη κινητικότητα (θαλάσσια και εναέρια) που αναμένεται να υπάρξει από την πλευρά της Τουρκίας, τόσο στην περιοχή του ανατολικού και κεντρικού Αιγαίου, όσο και στην περιοχή νότια του Καστελλόριζου, σκοπεύουν στην δημιουργία «επεισοδίων» που θα μπορέσουν να μετρήσουν τις διαθέσεις και τα ανακλαστικά των Αθηνών, αφού η οποιαδήποτε απόφαση αντιμετώπισης της τουρκικής προκλητικότητας μπορεί να είναι αποκλειστικά και μόνο πολιτική.

Ενώ δεν γνωρίζουμε εάν υπάρχουν ακόμη συναντήσεις των «επιτροπών σοφών» μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας, αλλά κι ενώ η έννοια της «ελληνοτουρκική φιλίας» δείχνει να αποσαθρώνεται μέσα από τις τουρκικές δηλώσεις περί casus belli στην περίπτωση που η Ελλάδα κινηθεί προς την κατεύθυνση ανακοίνωσης Ελληνικής υφαλοκρηπίδας και ΑΟΖ. 

Σήμερα καθίσταται απολύτως σαφές πως η Άγκυρα έχει διαπιστώσει πως βρίσκεται μπροστά σε μία τεράστια –και ίσως μοναδική- ευκαιρία, να ανακτήσει το τσαλακωμένο της προφίλ (βλ. νότια, ανατολική και κεντρική Τουρκία), να ενισχύσει το εθνικό φρόνημα και να συσπειρώσει τους τούρκους πολίτες γύρω από την παραπαίουσα κυβέρνηση Ερντογάν, η οποία απέτυχε σε όλους –σχεδόν- τους στόχους που έθεσε για την δημιουργία και ουσιαστικά επανασύσταση μίας νέο-οθωμανικής αυτοκρατορίας, εξασφαλίζοντας μία «άνετη νίκη» απέναντι στην σημερινή κυβέρνηση της Αθήνας, η οποία αδυνατεί να κατανοήσει και να ιεραρχήσει τις προτεραιότητες της λειτουργίας της.

Την ίδια στιγμή (και πριν τον Ιούνιο) θεωρείται σχεδόν βέβαιο πως η Τουρκία δεν θα διστάσει να παίξει και το χαρτί του «θερμού επεισοδίου» (που όλως τυχαίως βολεύει τόσο την Τουρκία όσο και την τρόικα), σε μία απέλπιδα προσπάθεια να μη επιτρέψει εξελίξεις οι οποίες θα την πετάξουν έξω από το γεωπολιτικό παιχνίδι που παίζεται στα Βαλκάνια, αλλά κυρίως στην περιοχή της νοτιο-ανατολικής Μεσογείου.

Είναι πολλά τα λεφτά και η ισχύς που κρύβεται στον θαλάσσιο πυθμένα μεταξύ Κύπρου και Ελλάδας, δηλαδή μέσα στην Ελληνική ΑΟΖ την οποία η Τουρκία οικειοποιείται μέσα από την τελευταία της ρηματική ανακοίνωση στον ΟΗΕ. Και σε αυτά τα οφέλη αποσκοπεί ο Ταγίπ Ερντογάν, παραγνωρίζοντας πως με βάση το Διεθνές Δίκαιο ανήκουν στην Ελλάδα.

Tι προσδοκά, λοιπόν, η Άγκυρα μέσα από την πόλωση που επιδιώκει; 
Σαφέστατα η Τουρκία προσπαθεί να μπει στο «ενεργειακό παιχνίδι» της νοτιο-ανατολικής Μεσογείου, έστω και μέσω της δικαστικής οδού. Κι αυτό, επειδή είναι σε όλους γνωστό πως το διεθνές δικαστήριο παίζει τον ρόλο του «ειρηνοποιού» προσπαθώντας να ικανοποιεί όλους όσους προστρέχουν σε αυτό.

Θα πέσει, άραγε, στην καλοστημένη παγίδα ο Αντώνης Σαμαράς;
Εάν δεν αντιδράσει ο Έλληνας πρωθυπουργός, γνωρίζει πολύ καλά πως το όνομά του θα συνδεθεί με πολιτική πράξη που θα είναι ισοδύναμη με εσχάτη προδοσία.
Εάν αντιδράσει, θα πρέπει να περάσει άμεσα σε ανακοίνωση της Ελληνικής ΑΟΖ (αυτομάτως λύεται και το θέμα της υφαλοκρηπίδας), σε ανακοίνωση αναγνώρισης των 12 ναυτικών μιλίων και ταυτόχρονη διαταγή κόκκινου συναγερμού σε όλα τα σώματα Άμυνας και Ασφάλειας της χώρας, για να προλάβει τυχόν ενέργειες είτε στα σύνορα (θαλάσσια ή χερσαία) είτε σε αστικές περιοχές εντός της Ελλάδας…

Εν αναμονή των εξελίξεων, ίσως θερμότατων, ευελπιστούμε πως η πολιτική ηγεσία της χώρας είναι ικανή (ακόμη και αυτή την «ύστατη στιγμή») να αντιληφθεί πως κάποιες φορές η αποφυγή σύγκρουσης φέρνει αποτελέσματα πολλαπλάσια χειρότερα από μία ήττα. Και δεν αναφερόμαστε σε στρατιωτική σύγκρουση μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας, αλλά σε κινήσεις πολιτικής και διπλωματικής τακτικής, οι οποίες θα πάψουν την Ελλάδα από τον μόνιμο ρόλο του παρατηρητή και θα δώσουν το προβάδισμα εκείνο που σήμερα βρίσκεται στα χέρια της Άγκυρας. Εξάλλου, όποιοι πολιτικοί ηγέτες πιστεύουν πως μπορούν να υπερασπίσουν την χώρα χωρίς να δείξουν πως είναι αποφασισμένοι να φτάσουν και να ξεπεράσουν τα άκρα, τότε δεν έχουν κατανοήσει –ή δεν θέλουν να κατανοήσουν- πως «αν δεν σπάσεις αυγά, ομελέτα δεν γίνεται»…

Κωνσταντίνος

Πηγή: Ας Μιλήσουμε Επιτέλους

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση